آزادی های یواشکی

نویسنده: مسعود - شنبه ٢٤ امرداد ۱۳٩٤

سلام. حال شما ؟ اوضاع خوبه؟

در این مدت اتفاقات تلخی افتاده که اصلا نمی خوام بهشون اشاره کنم می خوام فراموششون کنم به معنای واقعی کلمه. این روزا خیلی وقت کم میارم و خانووم هم خیلی ازین بابت شاکی و ناراحته، حقم داره. ولی من خیلی چاره ای ندارم. برای سربازی دارم یک پروژه 16 ماهه می گیرم که البته یک مقدار تق و لقه! اگر جور نشه شاید سربازی نرم و غیبت بخورم. خیلی خیلی سربازی مساله سنگین و غیر قابل هضم خدا باعث و بانیشو مورد الطاف داغ خودش قرار بده!

همراه خانووم و با انجمن فارغ ال... راهی اردوی طبیعت گردی شدیم. برنامه خیلی خوبی بود. کلی درخت البالو بود. کلی اکسیژن کلی رنگ سبز پر انرژی. که خیلی عالی بود. یک مورد بود که برای ما کمی عجیب و غیر منتظره بود و اون هم اینکه بعضی از همسفران روسری شون رو کلا کنار گذاشته بودند و خیلی آزاد می گشتند. خب ما برای چیز دیگری اینجا بودیم و من این اختلاف عقاید رو تحمل می کنم. ولی خانووم نه! اینه که یه ذره اذیت شد. در مورد حجاب اجباری بحث ها کردیم که هر دو روی حرف خودمون ایستادیم. به نظر من حجاب جز اصول و فروع دین نیست و اصرار تاکید زیاد روی این مساله سخت گیری بیش از حد و فراری دادن آدم ها می شود. من خیلی تاریخ اسلام نمیدونم ولی فکر نمیکنم حجاب در اوایل اسلام هم مساله ای اجباری بوده باشه. به نظر من همه چیز روی تبدیل به امر و نهی کردن باعث جبهه گیری و دشمن سازی میشه!

این که ما ادم های مختلف با ادیان مختلف و اعتقادات مختلف و یا سطوح مختلف ایمانی رو مجبور به حجاب و... کنیم خیلی منطقی نیست و دلایلی مثله این که بی حجابی اون گروه باعث میشه بقیه هم تاثیر بگیرن خیلی ارزش علمی نداره! در این 20-30 سال اخیر حجاب اجباری چه تاثیری داشته؟! من فکر می کنم اگر این مساله آزاد  باشه لااقل مردم درگیر ریا و نفاق و دورویی نمیشدند. باید فرق باشه بین کسی که حجابش به انتخاب خودشه و کسی که بهش تحمیل شده!

البته همین الان خانووم نظرشون رو به این شکل تصحیح کردن که قانون بودن حجاب درسته و هر کی مشکلی داره از کشور بره بیرون (میگه اینو شوخی کردم)! البته می فرمایند قانون حجاب باید باشه ولی روش اجرا باید فرق کنه. اما من میگم حتی قانون حجاب هم نباید باشه! و باید به شکل توصیه و کار فرهنگی باشه.  

(خانم میگه مواظب باش با این آرای التقاطی یک وقت یکی رو منحرف کنی، میگم خیالت راحت اینجا رو تقریبا هیچ کس نمیخونه)

در آخر همسفران خانم در مسیر برگشت کمی هم خود را تکان دادند که شاعر گفته است تکان بده! و فضا را لطیف تر کردند و موجبات بسته شدن چشمان ما تا آخر مسیر شدند. در ادامه چند عکس از این سفر به یادگار می گذاریم.

یک

پرسش و پاسخ

نویسنده: مسعود - چهارشنبه ۳۱ تیر ۱۳٩٤

به‌نظر شما، وحدت حوزه و دانشگاه، به چه معناست و چگونه می‌تواند محقق شود؟

به نظر من دانشگاه به مانند عقل معاش کشور و حوزه به مانند عقل معاد است (یا می تواند و باید اینگونه باشد و نیست). خداوند معاد و معاش را در کنار هم قرار داده است. این دو مانند بال های پرنده ای است که می خواهد اوج بگیرد و اگر هر یک از بال ها نقصی داشته باشد و یا هماهنگ نباشند سقوط می کند و به هدف نمیرسد که به فرموده امام معصوم "من لا معاش له لا معاد له". وحدت و ارتباط حوزه و دانشگاه می تواند باعث تغییر نگاه و بهبود نگاه دانشگاهیان و حوزویان شده و باعث ارتقای کلی جامعه شود.
تحقق این امر با توجه به وضعیت امروز جامعه (لااقل در تهران) نیازمند حرکتی جهادی و فرهنگی و منعطف و طولانی مدت می باشد.
1.شاید قدم اول همین حوزه دانشجویی باشد البته کمی مستقل تر و غیر سیاسی تر. نه اینکه سیاسی نباشد، جناحی نباشد. گرایش سیاسی حوزه دانشجویی باعث دلزدگی مذهبیون با تفکر سیاسی متفاوت باشد و این به نظر من خوب نیست.
2.برگزاری دوره های مختلف مذهبی مانند تفسیر قران توسط افراد توانا و سخنور و تاثیر گذار مانند اقای قرایتی
3. برگزاری اردوهای زیارتی، سیاحتی، طبیعت گردی مشترک حوزه و دانشگاه
4. برگزاری جلسات پرسش و پاسخ و گعده
به طور کلی ارتباط و هماهنگی بیشتر حوزه و دانشگاه و آب کردن یخ های رابطه!!

 

نگاه شما به مسئله فرهنگ چگونه است؟ اهمیت ، جایگاه و نسبت آن را به مقوله اقتصاد از نظر خودتان تحلیل کنید.

فرهنگ شاید پایه و اساس تمام رفتارها و اتفاقات جامعه است. برای تحلیل یک جامعه و پیش بینی مسائل مختلف یک جامعه کافیست شناخت خوبی نسبت به آن جامعه و فرهنگ آن داشته باشیم. همین فرهنگ باعث شکل گیری رفتارهای اقتصادی و کارهای اقتصادی می شود. مقایسه کنید ایران زمان رواج صوفی گری را با ایرانی که مبنای تمام روابطش می شود پول. فرهنگ صوفی گری و خانقاه و انزوا باعث رکود و سکون و تنبلی جامعه می شود. از طرفی وقتی ثروت و خانه و ماشین و سرمایه داری  فرهنگ جامعه می شود و نماد زیرکی و سیاست و ... می شود اقتصاد به هم می ریزد و بیمار می شود و دزدی و اختلاس و رشوه و ... زیاد می شود. وقتی مصرف گرایی و تجمل و عدم اعتماد به کالای داخلی و بیگانه پرستی وارد فرهنگ و ادبیات جامعه می شود، کالای داخل فروش نمی رود و هر روز با شتاب بیشتری عقب مانده تر می شود و توان رقابت با مشابه خارجی را از دست می دهد و واردات و خام فروشی افزایش پیدا می کند و سرمایه ها از کشور خارج می شود و بیکاری بیشتر می شود و تبدیل می شود به یک کلاف سر در گم.
به نظر من در حال حاضر یک شبه ره صد ساله رفتن و ثروتمند شدن تبدیل به یک فرهنگ شده که باعث به هم ریختگی اقتصادی می شود.
حل این مسایل کار یک روز و دو روز و دستوری نیست. باید فرهنگ سازی کردکیفیت را افزایش داد.  باید اعتماد سازی کرد و باندبازی و رانت خواری را کم کرد و تلاش و سخت کوشی و برنامه ریزی را تبدیل به فرهنگ کرد و اقتصاد را بهتر کرد. یک حلقه بسته از فرهنگ سازی و تغییرات ساختاری اقتصادی که خود منجر به تغییرات فرهنگی و رفتاری جامعه می شود.

چهار مسأله و مشکل اساسی کشورمان را بیان و توضیح دهید.

.آمریکایی شدن زندگی ها و تغییر سبک زندگی ها: به نظر من زندگی ها بی هدف شده و تبدیل شده به چند روز کار کردن برای تعطیلات آخر هفته و چالوس رفتن. غربت انسان ها در کم ترین فاصله از همدیگر. افزایش سن ازدواج و بی میلی به ازدواج.
تمرکز تمامی امکانات اقتصادی و رفاهی و درمانی و آموزشی و... در پایتخت و پخش به شدت نامتوزان امکانات : فکر می کنم این مساله باعث ضعف و خالی شدن سایر استان ها می شود.
3. تورم و کمبود آب و کشاورزی تغییرات جمعیتی و... که مستقیما با امنیت ملی در ارتباط است.
4. به وجود آمدن فضای بی اعتمادی و امنیتی و بی میلی نسبت به حاکمیت به صورت تدریجی و به دلایل مختلف

دین حداقلی ، حد اکثری یا چیزی غیر این دو؟ نظر شما چیست؟ توضیح دهید.

به نظر من، ما نمی توانیم کسی را مجبور به کاری کنیم. لا اکراه فی الدین. پس باید به حداقل ترین شکل ممکن رضایت داد و همزمان کار کرد و ارتقا داد.
اگر همین را هم نپذیریم و به قله های معنویت و ایده آل ها... فکر کنیم حداقل ها را هم از دست می دهیم. پس باید واقع بینانه و با در نظر گرفتن شرایط جامعه در این زمینه برنامه ریزی شود.

 

بعدا نوشت: این سومین بار است که در آزمون شرکت می کنم. انصافا مذاکرات هم انقدر طول نکشید. قبولمون کنید دیگه !
بعد از مدت ها کلی نظر از خودمون در کردیم ها !!! باشد که آیندگان عبرت بگیرند.

2 نفری

نویسنده: مسعود - دوشنبه ٢٩ تیر ۱۳٩٤

زیبایی و دوام زندگی به این است که بار زندگی و سختی های زندگی بین زن و مرد تقسیم شود. زندگی به قدری سخت و پیچیده است که یک نفر زیر بار آن کمر خم می کند. فرق است بین زنده گی و زندگی. زن و مرد باید همدیگر را درک کنند، هوادار هم باشند، هوای همدیگر را داشته باشند. اگر تو هوای مرا نداشته باشی مشخص است که من نفس کم می آورم، با یک نفس نمی شود یک تنه به جنگ رفت.

کجا می لنگد؟

نویسنده: مسعود - پنجشنبه ٤ تیر ۱۳٩٤

بعضی وقتها زندگی جهنمی می شود که هیچ ابی نمیتواند ان را کمی ارام و خنک کند. شعله هایش زبانه میکشد. روحت را می سوزاند. پشیمانت میکند از همه چیز. اما گاهی هم خوش میگذرد. گاهی کمی کوتاه امدن همه چیز را حل میکند. گاهی کمی مناعت طبع. بعضی وقتها به یک لبخند خوشیم. به یک عزیزم. به یک خسته نباشید. بعضی وقتها نه. بعضی وقتها میخواهیم در عمل کمی هوای هم را داشته باشیم. کمتر دروغ بگوییم. لااقل بی خود و بی جهت دروغ نگوییم. خیلی وقت است نمی نویسم. شاید به این دلیل که وارد مرحله جدیدی از زندگی شده ایم. یا ادای وارد مرحله جدید شدن را در میاورم. همیشه از ادمهایی که برای هیچ کس و هیچ چیز وقت ندارند بدم می امده. حالا خودم یکی از انها شدم. عز خودم بدم می اید. از بدی های زندگی اپارتمانی برایتان بگویم. خیلی بد است. هیچ کس هیچ کس را نمیشناسد از هیچ کس نمیتوانی نان یا پارو قرض بگیری. حبسی در یک مکعب بد ریخت اجری. اسمان نداری. وقت سحر نمیتوانی بروی حیات و از شب لذت ببری. یک نفس عمیق بکشی. از رمضان بگویم. شرکت هیچ کس روزه نیست. و من تنهایم. انگار این ماه هیچ فرقی با ماه های دیگر ندارد. بچه که بودیم با افتخار روزه بودنمان را برای همه دوستان اعلام میکردیم. اما حالا ... ما هم که روزه میگیریم فقط گرسنگی میکشیم خبری از بندگی نیست. بعید میدانم حتی یک نماز درست فقط از نظر فقهی و شرعی داشته باشم. من در نمازم همه کار میکنم. گوگل میکنم. حساب کتاب میکنم. برنامه ریزی میکنم. کارهایم را دروغ هایم را توجیه میکنم. گاهی هم خجالت میکشم و لحظه ای به خدا فکر می کنم. لحظه ای به زندگی هامان نگاه میکنم. به بی هدفی هایمان. گاهی خلوت که میکنم و خودم را نگاه میکنم هیچ چیزی نمیبینم. شما چی میبینید؟ بعضی وقتها ادم،به یک جایی میرسد که احساس میکند نقطه عطف زندگی را رد کرده است من نقطه عطف را رد کرده ام. میترسم ادامه بدهم و ناشکری کرده باشم. خدا یا تو را هزار مرتبه شکر. من از خودم و کوتاهی های خودم گله میکنم. شاید بپرسید کدام کوتاهی؟ خودم هم درست نمیدانم. فقط میدانم یک جای کار میلنگد. میدانم که یک جایی را شاید هم چند جا را اشتباه رفته ام.

نظرات (00)

---

کنکور

نویسنده: مسعود - جمعه ٢٢ خرداد ۱۳٩٤

سلام. امروز بالاخره خواهرمان کنکورش  را داد. خودش که به نظر راضی بود. توکل بر خدا.

 

دقت کردین این آدمایی که میگن کنکور شرط موفقیت نیست اکثرا خودشون دانشگاه رفته اند!. من فقط اینو میگم که شما برای اینکه به این درجه از تکامل عقلی برسین که بفهمین کنکور شرط نیست باید به دانشگاه برید. باید یه محیط فرهنگی رو درک کرده باشید.

نظرات (00)

---

???

نویسنده: مسعود - یکشنبه ۱٠ خرداد ۱۳٩٤

این خیلی بده که آدم ندونه چی از زندگی می خواد!

حقیقتش من بعید میدونم روزی به جواب این سوال برسم.

اگر روزی دنبال جواب این سوال نبودم. احتمالا به خاطر این بوده که اصل سوال رو به فراموشی سپردم.

گیر سه پیچ

نویسنده: مسعود - شنبه ۱٩ اردیبهشت ۱۳٩٤

سلام.

تقریبا 6-7 ماهی میشه که ماشین لباسشویی گرفتیم. بنا به دلایلی خودمون نصب کردیم و با نمایندگی تماس نگرفتیم. و از همون اول لرزش های خیلی شدیدی داشت و خونه رو به لرزه در می آورد. من تلاشهای زیادی کردم. کلی سعی کردم ترازش کنم و تا حدودی موفق شدم ولی بازهم در سرعت های بالا خیلی اذیت می کرد. گاهی اخر شب ماشین رو راه می انداختیم که سر و صدایی راه می انداخت بیا و ببین. ما هم برای اینکه همسایه ها اذیت نشن ماشین لباسشویی رو بغل می کردیم که تکون نخوره یا می نشستیم روش و ما هم باهاش میلرزیدیم بازهم البته خیلی فایده ای نداشت. 5-6 ماهی با این وضعیت سر کردیم و هر سری با استرس ماشین رو روشن می کردیم. و همزمان من دست به آچار بودم و تراز ش می کردم ولی انگار فایده ای نداشت که نداشت. تا به امروز. امروز دیگه طاقتمان به سر آمد. تصمیم گرفتم یک بار برای همیشه این مساله رو حل کنم. رفتم یک عدد تراز خریدم و دیدم که تقریبا میزونه با این حال بازهم ترازش کردم لرزش ها کم تر شد ولی باز هم آزار دهنده بود. خلاصه یه مقدار اینترنت سرچ کردم دیدم که همون اول سه تا پیچ هست که موتور وصل شده و برای موقع حمل و نقله که باید جدا بشه. رفتم راهنمای دستگاه رو نگاه کردم دیدم اینجا هم بهش اشاره شده. خلاصه پیچ ها رو جدا کردیم و ماشین عین بنز داره میچرخه و دریغ از یک صدا. این هم از تجارب زندگی.

---

5 به توان 2

نویسنده: مسعود - یکشنبه ۱۳ اردیبهشت ۱۳٩٤

و تو چه میدانی 25 سالگی یعنی چه؟ 25 سالگی یعنی مرگ کودک درون. یعنی آدم بزرگ شدن. یعنی باید پول دربیاوری و پول در بیاوری و دربیاوری! غرق در کار شوی غرق غرق. غرق در زندگی شوی! فراموش کنی چه ها می خواستی!

25 سالگی یعنی های پسر جان مواظب باش دور برت نداره. خبری نیست.

25 سال گذشت و ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم. نمیدونم روز تولدم باید خوشحال باشم یا ناراحت. خیلی کارها هست که نکرده ام. خیلی حس ها هست که هنوز تجربه نکرده ام و من فرصت کمی دارم...

شاید بعدا بیشتر نوشتم. الان حاج خانوم به همین مناسبت دلمه گذاشته اند! و تو چه میدانی ... ظاهرا سوزونده! خدایا....

 

چوب خشک

نویسنده: مسعود - یکشنبه ٦ اردیبهشت ۱۳٩٤

من مثله یه چوب خشک می میمونم. از اولم همینجوری بودم. چند شب پیش یه فیلمی نگاه می کردیم در مورد سقوط یه هواپیما و عملیات نجاتش. همه به صورت خودجوش یه بخش از کار رو گرفته بودند. یکی چادر کمپ برپا می کرد یکی کشتیارو هدایت می کرد مردم خودشون یه بخشی از کار رو می گرقتند. همه بدون هیچ ناظری  و بدون این که کسی بهشون بگه چی کار کن چی کار نکن کارا رو جلو می بردند. خلاصه هیئتی عمل می کردند. حالا من خودم رو تو این فضا تصور می کنم. تنها کسی که ساکن و بی حرکت مونده مثل ماست، سیخ سیخ، انگار پاهاش چسبیده به زمین، انگار صداش از گلوش بیرون نمیاد، اطراف رو نگاه می کنه و ارزو می کنه کاش یکی هم منو به یه کاری دعوت می کرد. یا هی به خودش می گه ددد  کره خر برو یه گوشه کارو بگیر دیگه منتظر چی هستی؟؟؟!! می خوای دعوت نامه بفرستند برات حضرت آقا؟ می خوای نامه فدایت شوم برات بنویسن؟ باز وایساده پاشو برو دیگه اه ه ه ه ه ه. ولی باز هم اتفاقی نمی افته و من سردرگم و در حسرت اطرافم رو نگاه می کنم. خیلی کم خودجوش بودم. مگر در مورد جوش زدن! البته خیلی جوش هم نمیزدم!!! از بچگی دوست داشتم توی مجالس و مساجد و ... چای و قران و.... پخش کنم. یا تو مدرسه توی برپایی اردو و ... فعال باشم و یه گوشه کار رو بگیرم. من حتی دو تا سیخ جوجه هم نتوستم بزنم. خودجوش نبودم. رفقامون یهو می رفتن خودجوش چوب و ... اینا جمع می کردن برا آتیش یکی جوجه رو آماده می کرد یکی سیخ می کرد من چی کار می کردم ؟؟؟ مشخصه من نگاه می کردم!! مثل چوب خشک. دستم به هیچ کاری نمی رفت. هنوزم نمی ره. کلا خیلی با کلاسم! دستم به سیاه و سفید نمی ره اصلا. توجیه هم داشتم. مثلا برای مسجد می گفتم من باید کار فرهنگی کنم برا بچه ها داستان بگم درس بدم و ازین دست خیالات! خلاصه دست به هیچ چی نمیزدم که ما کارای مهم تری باید انجام بدیم! اما حالا می بینم که چقدر تجربه ها و احساسات جدید رو از دست دادم! البته بعید میدونم تغییری کنم ! چون همینم که هستم! ولی دارم یه کوچولو تلاش میکنم تغییر کنم انقد گند و نچسب و بی مزه و بی حس و حال نباشم! البته یه مقدارم انصافا ژنتیکه چون ظاهرا ما جدندرجندرجن اینجوری بودیم. ولی انصافا اطرافم رو تشویق می کنم مثه من نباشند

94 و شروعی جدید

نویسنده: مسعود - چهارشنبه ٢٦ فروردین ۱۳٩٤

سلام . خوبید؟ سال نوتون مبارک. امسال که با ایام فاطمیه شروع شد با بانو می رفتیم جلسات استاد. خیلی خیلی با ارزش بود. حوصله داشتید برید گوش کنید.

اگه یادتون باشه وقتی کم کم داشتم وارد این شرکت می شدم گفتم که احساس می کنم مسیر کاریم مشخص و روشن شده! مشخصا حرف مفت می زدم. چون دارم از این شرکت خارج می شم خدا را شکر. خیلی وقت بود انقدر خوشحال نبودم. حداقل 6-7 تا دلیل برای خروج از این شرکت دارم. انقد از فضای اخلاقی شرکت ناراضی بودم که میخواستم با دکتر مشورت کنم یه راهی جلوم بزاره. خدا رو شکر شرایط جدید پیش اومد. امیدوارم از اینجا خوشم بیاد. ماجرا ازین قراره که جای دیگه ای که خیلی هم دوسش دارم و پروژه ای کار می کردم بهم پیشنهاد همکاری دادند و ما هم استقبال کردیم. البته ممکنه یکی دو ماهی سه شغله باشم تا کارم با این شرکت تموم بشه. قرار بود بعد ها اینجا امریه بشم. ولی حالا تصمیم گرفتم برم پادگان سرباز بشم. البته یه گزینه دیگه هم هست که جدی دارم بهش فکر میکنم اونم اینه که برم دوباره درس بخونم. فراگیر پیام نور. ارشد مدیریت. خلاصه ببینیم چی پیش میاد. الان بانو داره غذا درست می کنه و کم کم داره شاکی میشه که چرا کنارش نیستم و هی ماچ نمی کنم!!

البته تو این مدت متوجه شدم اصلا آدمی نیستم که بتونم کارمندی رو تحمل کنم. خیلی مرتب هر روز کارت بزنم و همش نگران بیمه و بازنشستگی باشم. کلا کارمندی ایراداتی زیادی داره که در این مقال نمی گنجه. اصلا دوست ندارم برای کس دیگه ای کار کنم. و همه تلاشمو دارم می کنم. کلی کتاب در مورد کارافرینی و مالیات و فرار از مالیات :دی و کسب و کار دارم میخونم و سرمایه برای شروع یک کار البته این سربازی دست و پام رو بسته!

این مدت برای من بد هم نبود. چیزای خوبی یاد گرفتم. از قواعد بازی. از روابط با همکارا! از سیاست های مدیریتی. از ترس های مدیریتی! مدیریتی که از پیشرفت کارمنداش می ترسه و برای نگه داشتنشون تلاش میکنه اون ها رو در یک سطح پاییینی نگه داره تا اعتیاد پیدا کنند و وابسته بشوند. خب بسه زیاد حرف زدم. باور کنید الان ذهنم هم به همین آشفتگی نوشته هامه. ببخشید.

داریم به اول رجب نزدیک میشیم سالگرد قمری آشنایی من و بانو!

پست جدید!

سلام

حال و احوالتون؟ چه خبرا ؟ چه میکنید؟ مرسی ما هم خوبیم، زندگی می کنیم. چند ماهی میشه که من و بانو در کنار هم زندگی می کنیم. این مدت اتفاقای زیادی افتاد، تلخ و شیرین. اگه تلخی ها رو نمی نویسم برای اینه که فراموششون کردم. من واقعا فراموشکارم این فراموشکاری هم خودش دردسر ها درست کرده. البته همه ی گریه ها و خنده ها در کنار بانوی آرامش، بعد ها تبدیل به خاطره ای شیرین می شه! (اینم بگم من عادت کردم آخر خیلی از جمله ها علامت تعجب بزارم خیلی وقتا معنای خاصی نداره! مثل همین الان!) بعد ازدواج من و بانو تو این مدت کوتاه چند ماه چهار بار مشهد رفتیم ! نکته این که قبلش یک بار به صورت جدی رفتم اونم برای ازدواج :دی . و جالب تر این که اهمشو مهمون بودیم! دو سری آخر که دیگه عالی بود به خصوص که هواپیما هم مهمون امام رضا شدیم ! نیشابور هم رفتیم. شما هم وقتی هتل می رید آخر سر صابون شامپو ها و دستمال کاغذیا رو بر می دارید؟؟؟

قرار بود کمی از شرکت بگم. جایی که من کار می کنم آدم ها در حال پیچاندن همدیگرند، به راحتی به هم فحش عمه می دهند، آخر این عمه چه گناهی کرده است مگر؟!! اتفاقا چندین بار در گوگل هم سرچ کردم ببینم آیا دلیل خاصی دارد که همه از عمه شان به راحتی می گذرند ولی از خاله شان نه، به نتیجه ای نرسیدم!!  به وقتش روانشناس و نظریه پرداز و جامعه شناس اند و در مورد همه مسائل اظهار فضل می کنند. کم تحمل اند، غیبت زیاد می کنند کاری نمی کنیم و کاری بلد نیستیم  اما انتظار داریم هوارتا ! مدیران مان هم مثل خودمان کاری بلد نیستند و کاری نمی کنند و پول می گیرند و همه اش را برای خودشان می خواهند. به قول معروف همه چیزمان به همه چیزمان می آید. می دانم که دارم غر می زنم ولی می ترسم کمی عوض شده ام تغییرات را در خودم احساس می کنم . بیشتر از همه چیز نوعی از ریا که خودم هم به شدت دچارش هستم آزارم می دهد این که حرف و عمل مان یکی نیست این که استاندارد های چندگانه بسته به موقعیت های زمانی و مکانی مختلف داریم. جدیدا دروغ هم زیاد می گویم آخر دارم آدم بزرگ می شوم. آخر می بینم که همه دروغ می گویند و وقتی من راستش را می گویم خیلی ساده لوح و گاگول به نظر می رسم. مجبورم که دروغ بگویم، مججبورم می فهمی؟؟  

گفته ام که امان از این همه چیز خواهی! من همه چیز می خواهم من هم خدا می خواهم هم خرما را. من عشق می خواهم من دنیا می خواهم من آخرت می خواهم  من می خواهم خدایی را که می بینم بپرستم من شهود می خواهم من می خواهم سازنده باشم (به نظر من انسان به سازندگی و زایندگی زنده است از جهاتی وگرنه مثل زنبور بدون عسله) می خواهم کار آفرین باشم، می خواهم اقتصاد بدانم، می خواهم ادبیات بلد باشم، می خواهم فلسفه بدانم، می خواهم تاثیر گذار باشم می خواهم کلی کتاب بخوانم می خواهم کلی فیلم ببینم می خواهم کلی جاها بروم می خواهم خیلی چیزها را ببینم می خواهم خیلی چیز ها را احساس کنم لمس کنم بچشم من انسانم و می خواهمممم.  در نهایت می خواهم که نخواهم!

امروز برای کار رفته بودم یزد و 5-6 ساعت هم فرصت داشتم شهر رو بگردم. خیلی تجربه خوبی بود احساس می کردم اینجا خودم رو می تونم پیدا کنم. بافت قدیمی و دیوارهای کاه گلی، اون سقف و طرح های گنبدی که اسمشونو نمی دونم، درهای با شیشه های رنگی، اصلا رنگ خاک، نورها، روشنایی ها، خانه لاری ها، باغ دولت آباد، بادگیرها، بازارها... قرار شد یک سری هم با بانو بریم .  

                                        

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱۱:٢۳ ‎ب.ظ روز چهارشنبه ٢٢ بهمن ۱۳٩۳   |    نظرات [11]   |    لینک ثابت

امان از این همه چیز خواهی.

امان از این همه چیز خواهی.

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱۱:۱٦ ‎ب.ظ روز سه‌شنبه ٧ بهمن ۱۳٩۳   |    نظرات [11]   |    لینک ثابت

زن به مثابه ADSL

سر کردن با این جنس زن واقعا مصیبته!

اصلا نمیشه باهاشون ارتباط امن و پایدار برقرار کرد. واقعا!!

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱۱:٥٠ ‎ب.ظ روز یکشنبه ٥ بهمن ۱۳٩۳   |    نظرات [33]   |    لینک ثابت

برای بانو

سلام بانوی مهربانم. می دانم بی مقدمه است ولی بگذار بگویم (که البته این خود یک جور مقدمه است) ارام و قرارت بیقرارم کرده است. صبر تو مرا کم تحمل کرده است. بانوی من آن روز را یادت است که با هم کمی بحث کردیم و تو... همه اش کوتاه آمدی. این رفتارت این مطیع بودنت عجیب مرا می کشد. دهانم را سرویس کرده ای اصلن! بانوی من کاش بدانی که امروز  و روزهای بعد می خواهم با مترو بیایم تا بتوانم برایت گل نرگس بخرم.

بانوی من کاش بدانی که چقدر می خواهمت و چه خواستنی! البته نمی خواهم هیچ وقت به آن اطمینان داشته باشی! چرا که ناز کردنت را از دست خواهم داد. بانوی من کاش بدانی که جقدر تلاش میکنم زندگیمان و احساسمان هر روز نوتر و تازه تر باشد. یادت هست که گفتم احساساتم مثل پیاز چندلایه است و هر روز پوست می اندازم...  . ضربه ات کاری بوده بانو. خوب جایی زده ای!

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٥:٥٠ ‎ب.ظ روز دوشنبه ۸ دی ۱۳٩۳   |    نظرات [1212]   |    لینک ثابت

خواب های دنباله دار

چند روز پیش خواب دیدم که یه پرنده از بالکن افتاد توی خونه و منم گرفتمش. پرنده خیلی خاص و زیبایی بود. پرهای کرم قهوه ای و جشم های خیلی با نفوذ. من تا حالا پرنده هما ندیدم ولی احساس میکردم باید هما باشه.

چند روز بعدترش خواب دیدم دارم از پله ها پایین میام توی شرکت. بعد هر جی که پایین میام فاصله پله ها از هم دیگه خیلی بیشتر میشه و خیلی جاپاشون کم میشه انگار که داری از یه صخره خیلی سخت میری پایین.  احساس میکنم زیادی سمبلیک بود.

یه جورایی تو دو راهی قرار گرفتم.

 

 

حالا این رو بیخیال. من بعضی وقتها همینجوری یهویی ساکت میشم و یه نگاه عاقل اندر سفیهی هم که همیشه دارم این سکوت من جند معنی داره، یا اصلا جیزی از مطلب نمیفهم یا باز رفتم تو خلسه یا اینکه رفتم تو باقالیا. امروز تو شرکت جند نفری داشتیم در مورد یه نقشه ای بحث می کردیم و من ساکت بودم و نگاه می کردم فقط، بعد این مسئولمون هم فکر میکرد که من نظرم جیز دیگه ای و از سر هوشمندی سکوت کردم دارم مسائل رو با یک دید وسیع تری دارم نگاه میکنم، که خب منم تکذیب نکردم ولی در عمل اصلا اونجا نبودم داشتم به این فکر کردم که جطوری بانو رو خوشحال کنم.

این هم از اخر عاقبت مهندس ارشد مملکت

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٥:۱٦ ‎ب.ظ روز چهارشنبه ۱٩ آذر ۱۳٩۳   |    نظرات [44]   |    لینک ثابت

یک انسان فارغ

فراغت از تحصیل کسالت بار تر از آن چیزی بود که فکر می کردم. منی که 18 سال است کتاب یار غار و رفیق گرمابه و گلستان ام  بوده حالا بی یار شده ام. البته ناگزیر به پایان تحصیلات بودم چرا که هیج خیری در ادامه آن نمی دیدم و علاقه و انگیزه ای برای ادامه نداشتم. ناگزیر به تغییر مسیرم.

من همیشه از "وصل بودن " زیاد حرف زده ام. این روز ها در نهایت قطعی خطوط ارتباطی با عالم بالا هستم. انگار لنگر شرک و کفر و تنبلی و روزمرگی و پلشتی در این اقیانوس بیکران، عدل بر این ریسمان نازک خط ما افتاده است. 

من همیشه (حالا نه همیشه ی همیشه) دنبال همنشین خوب بوده ام که شاید کمال همنشین در ما اثر کند. از بد یا خوب روزگار به جایی رسیده ایم که همنشینانم کلیپ های ... نگاه می کنند انواع ابکی ها را سرچ کرده و بلد بودن اسامی آنها را کلاس می دانند. انهم جه کلاسی. کنار گوشمان همه اش از کلپچ (کله پاچه) و جنجه و...اینها صحبت می شود.

بقیه اش بماند برای بعد.

 که رسیدیم به این متن از کتابی :

ما در .... هر روز و هر ساعت در برابر فرصت هایی که به ما داده می شد قرار داشتیم و باید تصمیم می گرفتیم. تصمیم در مورد اینکه در برابر نیروهایی که ما را تهدید می کرد تسلیم بشویم یا نه. تهدید به اینکه ما را از خودمان و ازادی درونی مان بدزدند. تصمیمی که مشخص می کرد ما بازیچه شرایط هستیم، ازادی و بزرگی را از ما می گرفت و ما را به شکل یک زندانی نمونه قالب ریزی می کرد.

....

همه چیز را می توان از یک انسان گرفت مگر یک چیز : اخرین آزادی بشر در گزینش رفتار خود در هر شرایط موجود و گزینش راه خود. (این را گذاشته ام روی میز جلوی چشمم تا بهانه ای نداشته باشم)

 

 

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱:٢٢ ‎ب.ظ روز یکشنبه ٩ آذر ۱۳٩۳   |    نظرات [55]   |    لینک ثابت

...

ادم ها روزشان را چطور شب می کنند؟

به چه امیدی حرکت میکنند؟ چه هدفی به انها امید حرکت میدهد؟ کدام هدف می تواند انقدر برانگیزاننده باشد؟

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٦:٤۱ ‎ب.ظ روز شنبه ۱٧ آبان ۱۳٩۳   |    نظرات [44]   |    لینک ثابت

گمگشتگی

با دوستی صحبت می کردم من باب همین درد. خیلی فکر کردم، خیلی گشتم ؟! احساس می کنم دردم این است که میخواهم حوزه تاثیرگذاری ام گسترده تر باشد، یا لااقل باشد.

مثلا اگر معلم پرورشی بودم شاید بهتر می بود. البته جبر زمانه هم بی تاثیر نبوده!

نمیدانم چرا غرق روزمرگی زندگی نشده ام هنوز! شاید اگر 8 تا بچه داشته باشم دیگر فکرم انقدر درگیر این مسائل نشود.

خلاصه فعلا یک تصمیماتی گرفته ام چون زندگی ام به کل مختل شده! شاید با درس خواندن دوباره سر به راه شوم. البته نه ازین مهندسی های .... !!!

(کاش می توانستم این چند خط را طوری بنویسم که از هرگونه پیش داوری در امان باشد.)

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٦:۳۱ ‎ب.ظ روز شنبه ۱٧ آبان ۱۳٩۳   |    نظرات [55]   |    لینک ثابت

های و هوی

من و پری سا یک مشکل بزرگ داریم. اونم اینه که اهل های و هوی نیستم. خیلی حوصله ی اظهار وجود نداریم.

 

+ دارم شوهر خاله میشم.

+ در این ایام محرم ما رو بی نصیب نگذارید. دعا کنید ادم بشم و راهمو پیدا کنم.

+ کمی لوکس گرا شده ام واین من را می ترساند. هی این مغازه ها را رصد میکنیم. قیمت ماشین ها را میگیریم. دلم چیزهای  اصطلاحا خوشگل موشگل می خواهد. حالا تازه ما جلسات اخلاق می رویم و قرار است کمی دنیاخواهی مان را کم کنیم. تازه نماز شب هم خوانده ایم. در غیر این صورت به کمتر از پنتهاوس در فرشته راضی نمیشدیم.

 

خدایا ما را از این بی صاحبی نجات بده.

 

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٦:٠۸ ‎ب.ظ روز یکشنبه ٢٧ مهر ۱۳٩۳   |    نظرات [11]   |    لینک ثابت

عرفه

شنبه برای عرفه  به اتفاق منزل جان  :دی رفتیم حسینیه. صفای خاصی داشت. این دومین بارم بود. سری قبل فکر میکنم بارسال بود که در دانشگاه شرکت کردم با نوای زیبای حاج اقا قاسمی. ولی چیزی نمیفهمیدم. اما امسال فرق می کرد. گوش شیطان کر بهتر بود.

کمی پریشان و سرگشته ام تقریبا مثل همیشه. هنوز نتوانستم راهم را پیدا کنم. هیچ چیز دست یافتنی ای راضی ام نمی کند. دستمان هم از دست نیافتنی ها خیلی خیلی خیلی دور است. هر چه فکر میکنم و نگاه می کنم زندگی هیچ جذابیتی ندارد برایم بدون آن دست نیافتنی ها درد اینجاست که کم اراده ام. دکتر یک داستانی تعریف می کرد. که هر سری به یادش می افتم کلی منقلب می شوم و امیدوار. ببینیم چه می شود.

 

بی تو مهتاب شبی باز از آن حوزه گذشتم

خب داستان از اونجایی مونده بود که رفتیم حوزه.

ادامه

منتظر خبری از طرف مسئول نازنین حوزه بودیم. و من پیگیری پشت پیگیری. روز ولادت حضرت زهرا بود(31 فروردین 93) که گفتند مورد مورد نظر یافت شد، هماهنگی‌ها انجام شد و قرار شد روز 4 شنبه برم حاج خانم رو رؤیت کنم. ماه ما رؤیت شد و ماه عاشقی شروع شد. کمی از نحوه رؤیت صحیح هلال ماه برایتان بگویم؟!! قضیه ازین قرار است که باید با تلسکوپ رویت می شد ، اما اگر با چشمان غیرمسلح هم دیده شد اشکالی ندارد، حتی اگر آن روز باران زیادی آمده باشد و خیلی خیس شده باشید. بگذارید به حساب رحمت الهی!

قرار شد پنجشنبه هفته بعد برویم مصاحبه عقیدتی سیاسی برگزار کنیم. پنج شنبه 11 اردیبهشت ولادت امام باقر در حوزه آن حضرت. وارد حوزه خواهران که میشدیم همه خواهران با چادر به اطرف متواری و پراکنده می‌شدند و ما هم عرق شرم شرشر می‌ریختیم. رفتیم و من بی درنگ چند برگ سؤال را که حاصل سال‌ها تحقیق و پژوهش در این عرصه مقدس می‌باشد بیرون آورده و یا علی گفتیم و عشق آغاز شد. خواهرم ابتدا خودتان را معرفی کرده و رزومه تان را بگویید. :) شروع کردیم به پرسیدن و دختر بنده خدا که گیر افتاده بود چاره ای نداشت جز کنارآمدن با این وضعیت اسفناک. هرچه بیشتر پرسیدیم کمتر مورد برای گیر دادن پیدا کردیم. مدیر حوزه که آمد و برگه سوالات را دید لبخندی از تعجب زد و گفت جمع کنید دیگه ای باباااااااا... . بعد از جلسه مدیر حوزه نتیجه مصاحبه را از من پرسید و من با اعتماد به نفس خیلی بالا گفتم به نظرم هر دومان موافقیم و شما لطفا تلفن و ادرس منزل .... مشابه اتفاق روز خواستگاری هم افتاد!

.

.

.

.

.

نظرم در مورد ازدواج و زندگی تغییر کرده است. شاید روزی گفتم... نمی دانم.

 

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱٠:٢٦ ‎ب.ظ روز پنجشنبه ۳ مهر ۱۳٩۳   |    نظرات [77]   |    لینک ثابت

پایان، آغاز

خب بالاخره تموم شد.

درس تموم شد.

کارشناسی ارشد خداحافظ.

دفاع در روز 31 شهریور 8 صبح و با حضور تنها 3 استاد و دیگر هیچ. نفس گیر و پر استرس بود.

روزهای جدید زندگی سلام.

حالا باید برای اینده برنامه بریزم. که چی میخوام از زندگیم؟ قراره چی کارا بکنم؟ قراره از لحظاتی که خداوند به من هدیه کرده چطور استفاده کنم؟

فعلا خسته ام و فکرم مشوش. ان شاالله در آینده بیشتر می نویسم.

فقط همین رو بگم که نمیخوام زندگیم باری به هر جهت باشه!

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٩:٤٥ ‎ب.ظ روز دوشنبه ۳۱ شهریور ۱۳٩۳   |    نظرات [44]   |    لینک ثابت

خبر

لحظات ملکوتی پایانِ پایان نامه .

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٤:۱٩ ‎ب.ظ روز جمعه ۱٤ شهریور ۱۳٩۳   |    نظرات [66]   |    لینک ثابت

موقت

با سلام.

این صفحه ان شا الله تا شهریور 93 به روز نخواهد شد.

با آرزوی روزهایی عالی.

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱٠:٢۳ ‎ق.ظ روز جمعه ٢٩ فروردین ۱۳٩۳   |    نظرات [2828]   |    لینک ثابت

اینده استثمار در نظام سرمایه داری کشور

 

به تعدادی خلبان ساده نیازمندیم.

 

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٦:٤٩ ‎ب.ظ روز یکشنبه ۱٧ فروردین ۱۳٩۳   |    نظرات []   |    لینک ثابت

هل دادن

کشور ما ایران ما مثله یه خودرویی که از کار افتاده و 77 میلیون نفر آدم هم پشتش ایستادند که هلش بدند. ولی من دست به کمر ایستادم و فقط نوک انگشتم به ماشینه که مثلا دارم هل میدم به خیال اینکه 77میلیون منهای یک نفر دارند هل میدهند. مشکل اینجاس که همه دست به کمر ایستادند و ادای هل دادن در میارند.

دستت رو از جیبت در بیار و هل بده. هل بده آقا.

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٦:٤٠ ‎ب.ظ روز یکشنبه ۱٧ فروردین ۱۳٩۳   |    نظرات []   |    لینک ثابت

دنیای کوچک ما

یکی رو بهم معرفی کردند باباش استاد دانشگاهمون بود که به دلایلی من رد کردم.

یکی هم بود خودش می خواست استاد دانشگاه بشه، که اونا ما رو رد کردند.

 

به جرات  می تونم بگم 15 سال بعد هر چی وزیر و نماینده مجلس و هیئت علمی خانم اسم ببرید من خواستگاریش رفته ام و در واقع اون روز نقطه عطفی بوده براشون.

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٩:٤٤ ‎ب.ظ روز دوشنبه ۱۱ فروردین ۱۳٩۳   |    نظرات []   |    لینک ثابت

روایتی متفاوت از پرواز

او مرغی عادی نبود. بیشتر مرغان دریایی زحمت بیش از آموختن ساده ترین اصول پرواز به خود نمی دهند. فقط یاد می گیرند چطور از ساحل به سوی غذا پرواز کنند و بازگردند. برای بسیاری از مرغان تنها خوردن غذا مهم است و نه پرواز. اما برای این مرغ دریایی پرواز مهم بود.

من مرغ دریایی ام و محدود! باید به آنچه هستم راضی باشم ؟ باید به محدودیت های ظاهری قانع باشم؟

جاناتان از مرغ فرزانه می پرسد: آیا بهشت وجود دارد ؟

نه جاناتان، بهشت مکان نیست، زمان هم نیست. بهشت رسیدن به کمال است.

به خاطر داشته باش بهشت زمان و مکان نیست. زیرا زمان و مکان بسیار بی معنیست!

• تو پرنده تیز پرواز هستی، مگر نه ؟ درست در لحظه ای که به سرعت کامل برسی به بهشت دست یافته ای! سرعت کامل پرواز با سرعت هزار یا میلیون کیلومتر در ساعت یا حتی سرعت نور نیست، زیرا هر عددی محدود است.تکامل یعنی "آنجا" بودن.

پرواز درست و دقیق گامیست به سوی تجلی بخشیدن ماهیت حقیقی مان.

کمکم کن! من میخواهم پرواز کنم.

جاناتان لیونگستون، مرغ دریایی- ریچارد باخ – اطلاعات بیشتر

خبر های خوب

سلام.

 

اول اینکه از کت و کول افتادم. به اصرار و به انگیزه های شخصی و کمی غیر شخصی داریم خونه رو داریم رنگ می کنیم. برای اولین بار در 20 سال اخیر.

 

و اما خبر اصلی. بعد از این همه نق و ناله های ما به نظرم یه خبر خوب جاش خالیه و میدونم که تک تک مخاطبان تک ما خوشحال میشوند. تاییدیه من از سازمان اومد ! خدا را شکر!. قرار شد این هفته برم قرارداد بنویسیم و بعد از عید به صورت رسمی کار رو شروع کنیم. تو این فاصله نسبتا طولانی من خیلی اذیت شدم. و اخرا تقریبا ناامید شدم و دوباره دنبال کار بودم . از این جا به بعد رو جاست فور اینفورمیشن میگم. و جالبه که دو تا کار هم جور شد. یکیش که مرکز فناوری های پیشرفته دانشگاه بود. پروژه فیلتر هوای فولاد خوزستان ! من فایلاشم گرفتم که پروژه رو شروع کنیم. ولی بعد به چند دلیل قبول نکردم. 1. اول این که پروژه بی صاحب بود. یعنی انگار همه مسئول بودند و هیچ کس مسئول نبود. همه خودشون رو ذینفع می دونستند ولی خیلی مسئول نه . 2. پایان خوشی برای این پروژه نمیشد متصور بود. پروژه یه پروژه شبیه سازی بود که ابهامات زیاد بود و داده ها خیلی کم. و مشخص بود که رسما باید خیلی جاهای پروژه رو ماسمالی کرد و این اصلا به دل نمی شینه ! 3. اون آقای دکتری که با من صحبت می کرد جوگیر شده بود و خودش رو گرفته بود و حتی دست نداد. 4. من احتمال می دادم که وسط پروژه کار اصلیم درست بشه و اخلاقا این حرکت درست نبود. تو همین فاصله پژوهشگاه نیرو هم مصاحبه کردم انقد خوب بود که خلاصه اخرش در مورد زن گرفتن داشتیم صحبت می کردیم. این کار هم برای بعد عید بود. ولی یه ایراد بزرگ داشت. ساعتی 6 تومن !!!! به خودشونم گفتم همون موقع که خیلی خیلی کمه و جای دیگه ساعتی 17 تومن کار می کردم. ولی چون دستم به جایی نبود رد هم نکردم کار رو. خلاصه جالب بود. اعداد رو هم گفتم که یه چیزایی دستتون بیاد!!! ولی خب شکر خدا کار اصلی جور شد. کاری که به نظرم مسیر حرفه ای زندگیم رو تحت الشعاع قرار میده. فقط راش خیلی دوره فعلا. :( . البته مجبورمون کردند فیسبوک رو هم غیر فعال کنیم، که قبلش هم همچین فعال نبود!

دیگه تنها پروژه ای که مونده زن گرفتنه ! که به صورت خیلی جدی دارم دنبال می کنم، البته تا اینجا به درهای بسته خوردیم. همه خسته ان، دمه عیدم که هست همه حال و هواشون جور دیگه اس. و به طور جدی کسی انرژی نمیزاره. هی پاس میدن به هم دیگه!

 

این مطلب رو هم از سایت دو مهاجر بر داشتم که همیشه دنبالش می کنم. حتما بخونید.

 

همینجور که سایتها رو می‌گشتم تا براشون رزومه بفرستم و مکاتبه داشته باشم، یه سایتی دیدم که مربوط به یه شرکت تولیدکننده محصولات زراعی بود؛ تولید کود و بذر و .... در قسمت دعوت به همکاری، خلاصه‌ای از فرایند جذب نیرو رو نوشته بود که برای اینکه دیدمون نسبت به این مسئله بازتر بشه، عین اون مطلب رو در ادامه براتون میگذارم. 

فرایند استخدام: 

1. ما یک فرصت کاری داریم،

2. شما آگهی ما رو می‌بینید، [توضیح مترجم: این دیگه خیلی رفته از اولش. خوب شد از اونجا که صبح بیدار میشیم دست و رومون رو می‌شوریم شروع نکرد!]

3. از طریق وبسایت یا ایمیل تقاضای استخدام می‌فرستید. 

4. بلافاصله پس از ارسال، ایمیلی جهت تایید دریافت درخواستتون دریافت می‌کنید،

5. ظرف 5 روز کاری پس از تاریخ اعلام شده برای بسته شدن آگهی، متقاضیان بررسی و گروهی که حائز شرایط بهتری باشند انتخاب می‌شوند، 

6. ظرف 5 روز کاری پس از تاریخ بستن آگهی، با ارسال ایمیلی، از متقاضیانی که انتخاب نشده‌اند عذرخواهی می‌شود، 

7. ظرف 7 روز کاری پس از تاریخ بستن آگهی، با کاندیداهای انتخاب شده مصاحبه تلفنی صورت می‌گیرد،

8. یک انتخاب دیگر بین افراد مصاحبه شده صورت می‌پذیرد تا کاندیداهای نهایی مشخص شوند، 

9. از کاندیداهای نهایی تست هوش، روانشناسی، توانایی های فیزیکی و شخصیت‌شناسی گرفته می‌شود. 

10. مصاحبه نهایی با مدیر امور استخدامی و یک نماینده از واحد منابع انسانی انجام می‌شود، 

11. با معرف‌های کاندیداهای نهایی تماس گرفته می‌شود، 

12. پیشنهاد همکاری به کاندیدای مورد تایید داده می‌شود. 

 

در انتها هم قید شده که تلاش می‌شود ظرف 3-6 هفته کلیه مراحل فوق طی شود و استخدام صورت پذیرد

دو مهاجر .

 

توضیح: این فرایند استخدام در یک شرکت تولید کود و بذر در استرالیا و یا نیوزلند می باشد. همون لحظه برای خودم سوال ایجاد شد که ما اسلامی هستیم یا اینا ؟؟ چه قدر برای همدیگه احساست همدیگه؛ وقت همدیگه و شرایط کار جو ارزش قائلند! در مقابل یک چنین رفتار حرفه ای ای آدم نمیتونم رفتار آماتور و یا غیر اخلاقی داشته باشه. 

 

دنیای من، اسمان من

گردهمایی سالانه فارغ التحصیلان بود امروز. یک ساعتی هم مهمان سخنرانی زیبای دکتر سریع القلم بودیم با محوریت خصوصی سازی و کاهش حجم دولت. مباحث جالبی مطرح شد که من نمی گم. بعد یکی از ورودی های سال 51 که شاگرد استاد نوری بودند خواندند. نازنین مریم و چند عاشقانه دیگر.

حدود 10.20 به اخرین مترو رسیدم. بعد از مترو باید اتوبوس سوار می شدم. ولی دیر بود و اتوبوسی نبود. تاکسی هم 2 تا بود که پر شدند و رفتند آن هم به قیمت اخر شب آن هم 5 نفره. (ویل لکل فرصت طلبین). ماندیم و ماندیم و ماندیم. اطراف ساختمان کم بود و راحت می شد پهنای آسمان را دید.. آسمان زیبا و ستاره و ماه. یک ستاره پر نور. شاید ستاره من بود. من بودم و یک خانم و یک اقا. یک پراید رسید. مدل 81 کاملا داغان. راننده جوانی بود ساده و اهل دل. عروسک ها را در صندوق عقب جا دادیم. 3 نفر جلو 3 نفر عقب. ماشین استارت نمی خورد. کلی خرجش کرده بود. بالاخره روشن شد اما چراغ بنزین هم روشن شد. ماشین پت پت می کرد و می رفت. نیم وجبی (پسر اقای راننده) در توصیف پراید پدر می گفت : بوومممم...بوومممم. به پمپ بنزین که رسیدیم بنزین کاملا تمام شده بود. پیاده شدیم و هل دادیم. بنده با آن تیپ اتوکشیده و کت هل دادم. چه اشکالی دارد، ساده باشیم. پیچیده که هستیم همه را اذیت می کنیم. شاید قرار بود چند لحظه ای ستاره ها را ببینم. خیلی وقت بود با اسمان قهر کرده بودم. بهتر بگویم اسمان با من قهر کرده بود. به قول امیر خانی " و دیگر اسمان را نخواهی دید".

در بگو بخند های پرایدی، مسافری تعریف می کرد که در بین راه پرایدش خراب شد و حرکت نکرد. با نیسان بوکسل کردند. روی ریل راه آهن که بودند که سیم بوکسل پاره می شود. قطار می آید. پراید می ماند. نیسان بی خبر می رود. با چند کارگر اطراف ماشین را هل دادند از ریل کنار زدند و مشکلی پیش نیامد. مسافر با لهجه شیرین اینها را تعریف می کرد. کلی خندیدیم. من داستانی برای گفتن نداشتم. ولی حالا برایتان یک داستان میکس شده دارم.

 

+ خبر جالبی که در راستای حمایت هر چه بیشتر از دانشجویان شنیدم قانونی جدید است که دیگر "شریف ما" دیگر هیئت علمی شریفی نمی گیرد. ارمان های من و تو ظاهرا برای کسی مهم نیست. جایی خواندم هر کسی که " می رود" 5 میلیون دلار به کشور ضرر می زند. عزیزان یک بار سود کسانی که ماندند را محاسبه کنید. جای دوری نمی رود بخ خدا. اینجا خیلی ها هستند که فقط "یک" فرصت می خواهند. دریغ نکنید.

---

نویسنده : مسعود - ساعت ٤:٢۳ ‎ق.ظ روز پنجشنبه ۱ اسفند ۱۳٩٢   |    نظرات [55]   |    لینک ثابت

هر لحظه به رنگی بت عیار در آید

خودم همچین آدم صاف و ساده و بی ریا و علیه السلامی نیستم ولی جدا احساس غربت می کنم. دانشگاه، سایت، خیابون، نمایشگاه ها، محیط کار، جشنواره ها .

ماه رمضان بود و یک جلسه در خیابان مرحوم مغفور سیمون بولیوار. بعد از جلسه دو عدد مهندس در کنار ما بودند کم کم از سر درد و معده درد های معروف و میگرن های( نوعی ژیگولیسم مدرن ) ماه رمضان گفتند. ما هم :| . عجیبه من اصلا سر درد نمی گیرم. خیلی مراعات ما رو می کردند. ما هم مراعات می کردیم می گفتم بخورید من روزه ام.

این همه درمورد من تحقیقات می کنند و بابا مو آوردند جلوی چشمانم، یک اتاقک کوچک برای به جا آوردن چندگانه برای یگانه نبود. انقدر شیک و لوکس که اصلا آدم روش نمیشه یاد خدا بیفته.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

چه می شود که مردم کوفه تا چندی قبل هزاران نفر دنبال حضرت مسلم می آیند، زنده باد مسلم می گویند، فریاد یا ابا عبدالله سر می دهند ولی بعد از نماز مغرب حضرت تعداد کم می شود بعد از عشا کمتر از 10 تا می شود به در مسجد می رسد هیچ کس نمی ماند ؟

چه می شود که بنی اسرائیل گوساله پرست می شوند ؟

چه می شود از آن همه شاگردان امام صادق ...

ثابت قدم نیستیم. ایمان نداریم. حکمت نداریم. تابع احساسات و شهوات و هیجاناتیم.

خدایا خدایا بصیرت.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+ کمی معراج سعادت خوانده ایم؛ که البته ربطی به این پست نداره. کلا ما تکلیف گریزیم. به خودم تکلیف کردم هر روز یه مقدار یه کاری کنم یه مقدار یه کار دیگه یه مقدار همین آقای معراج سعادت. از روزی که تکلیف شده و رو کاغذ اومده رو همون کاغذ مونده. خدایا خدایا راه حل!!. کلا این طور فهمیدم ما ترجیح می دهیم برامون مطالب باز بشه لقمه کنن یا قرص یا آمپول. حال جست و جو و اکتشاف نداریم. اللهم ارزقنا الحال . اینجوری شدیم یا اینجوری بار آوردنمون؟

+جای شما خالی یک جلسه سه ساعت از فلسفه اسلامی شرکت کردیم. خلاصه خون دماغ (به کسر دال) شدیم. بنده از منظر یک آدم کاملا بیسواد یک جلسه سه ساعته رفته می گم. این فلسفه چیز عجیبیه. در واقع میشه گفت یک جور زبان تخصصی باستانی ! با ریاضیات خاص خودش. تمام عالم رو با اسامی و افعال عجیب غریب نامگذاری می کنند بعد سعی می کنند باهاش جمله های منطقی درست کنند که با زبان اصلی هم جور در بیاد. به جز من 4 نفر دیگه تو این کلاس بودند. جالبه یه روز برید تماشاشون کنید :دی . نمیدونم جدا هدف چیه! دکتر طاهری همون اول جلسه خوب گفتند که ما فلسفه می خوانیم و درس میدیم برای "نون" . خودشون که میگن فلسفه نوعی نگرش به جهان ولی به نظر خیری توش نیست حالا باید یه ذره بگردیم ببینم واقعا هدف از فلسفه چیست ؟ این همه ادمای خوش فکر که خودشون سرکار نگذاشتند گذاشتند؟

یه مقدار شما رو با ترمینولوژی اشنا می کنم. کلمات پر کار برد : حادث ، حدوث، واجب الوجود، بسیط، هیولا (بله هیولا) . به عنوان مثال جسم سه تا "چیز" داره. صور عینی، چیز دوم ، هیولا که از هولا می آد، من تا آخر کلاس درگیر بودم که ایا هیولا معادل monster است آیا ؟

جایگاه انرژی در فلسفه برای من خیلی جای سواله ؟

 

+پ.ن. این طور نباشد که انچه را نمی فهمید این طور له کنید. بد است. بگویید نمی فهمم خلاص. لابد چیزکی هست که چند هزار سال درگیرند.

 

 

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۳:٥۳ ‎ق.ظ روز سه‌شنبه ٢٩ بهمن ۱۳٩٢   |    نظرات [33]   |    لینک ثابت

صحنه را دریاب

دارم تلاش می کنم به زندگیم معنا ببخشم (در کنار تمام بازیگوشیها و شیطنت ها) اگر قرار برای آینده ام برای زندگیم برای آخرتم برنامه بریزم به نظرم وقتش همین الانه! خب یه زندگی آرمانی و ایده آل رو چه طور ترسیم می کنید ؟ آیا واقعا آرمان هاتون واقعا آرمان های شماست؟ یا دیکته شده؟ اگه آرمان و هدف من باشه قاعدتا باید جانانه پاش وایستم که تا الان این طور نبوده! آیا اندازه عملمون به اندازه آرمان هامون بوده ؟

زندگی رو چطور باید پایه ریزی کرد که بعد از 80 سال که به گذشته نگاه کردی، نگی : پوفففف اینم که شد مثل زندگیه همه ! اینم که تکراری بود، بودم و نبودم فرقی نمی کنه. چطور باید از ورطه تکرار فرار کرد. چطور باید از پوچی و روزمرگی فرار کرد ؟ چطور باید از بند و مال و دنیا و شهوت و مقام و همسر و فرزند رها شد ، و در عین حال در کنارشون بود ! اصلا یه چیز دیگه، آیا متفاوت بودن الزاما خوبه ؟!! هدف نهایی ما چیست ؟ اصلا باید هدف داشت ؟ اصلا هدف باید نهایت داشته باشه ؟ فکر کنین رفتین 80 سال بعد و از اونجا دارین به گذشته خودتون به الآنتون نگاه می کنین ؟ چی می بینین ؟ راضی هستین ؟ چه چیزایی باید تغییر کنه ؟

جدای از اهداف شخصی چقدر هدفی رو که خداوند برامون ترسیم کرده جدی می گیریم؟ چقدر شناخت پیدا کردیم بهش؟ ایا تونستیم بهش عمق بدیم ؟

اگر مسلمون دو آتیشه باشی میگی الا لیعبدون! ولی کو؟ من این یعبدون رو از کی باید یاد بگیرم. من انسان هزاره سوم کجا فرصت فکر کردن پیدا می کنم ؟ کجا می تونم این همه مشغله های کاذب رو کنار بگذارم و به بندگی فکر کنم ؟ کجا این هدف ما بوده واقعا ؟ میلیادرها بار انسان تکرار شده، ولی چرا هیچ اتفاقی نیفتاده؟

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست.

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱٢:٥٩ ‎ب.ظ روز سه‌شنبه ۱٥ بهمن ۱۳٩٢   |    نظرات [44]   |    لینک ثابت

پارتی من

دیروز برای بازجویی رفته بودم. ازم سوالاتی در مورد راه.پی.ما.یی و بس . یج و.... پرسیدند. حقیقتش خیلی نفرت انگیز بود. اصلا به نظر میاد این اداره جات محل کاشت و داشت و برداشت کینه و نفرته. آدمهایی که به وضوح عقده ای می شوند و هیچ ابایی ندارند که عقده و نفرت رو به نمایش بگذارند.

به هرحال من آینده روشنی برای خودم پیش بینی می کنم. چون از کنار تمام این تلخی ها خیلی راحت می گذرم. به نظرم یک مسیر مشخصی برای من ترسیم شده (از نظر کاری) کار اولم که واسطه کار دوم شد و کار اول و دومم که واسطه کار سوم شدند. که البته هنوز کار اول و دوم ادامه دارند. ولی با حجم کمتر. این کار سوم هم یه شرکت مشاور که .........

life is a box of chocolate. You never know what you get.

****

اخرین امتحانات رو هم دادم و جدا تازه استعداد هامو دارم کشف می کنم. این ترم چند تا درس مستمع آزاد شرکت میکنم. یکی دانشکده خودمون. مدیریت پروژه دانشکده اقتصاد. دو تا هم فلسفه که این هفته نرسیدم برم. تجربه نشون داده که نمیشه اینا رو تا ته ادامه داد ولی من انگیزه اش رو دارم شاید بتونم. اگر تداخل زمانی پیدا نکنه.

 

**************

خیلی هم خوش شانسم. برنامه بندر عباس ثبت نام کرده بودم، رفتم رزرو. مشهد ثبت نام کردم  رفتم رزرو. بعد از دو هفته مشهد قطعی شد دیدیم ای دل غافل افتاده روی ساعت باز.جو.یی.

میدونم،، منم با امام رئوف هم نظرم. تنهایی زیارت یه حال دیگه ای داره.

 

تکمیلی : احساس میکنم. یکی دو جا اعتماد به نفس زیادی تو این پست نشون دادم. بگذارید بگم که من یکی از بی کس و کار ترین آدم های تو این دنیا هستم. خدا رو شکر می کنم بابتش. ولی من یک پارتی خیلی بزرگ دارم. یکی که بعضی وقتا لازم باشه منو کول می کنه. اون هم خداست. خدا رو شکر تو هیچ مرحله ای از زندگی پارتی نداشتم، معرف یا سفارش کننده نداشتم. من فقط به خدا بدهکارم. خیلی بدهکارم. خیلی هم البته گند زدم. ولی خدا هوامو داشته.

شیعه یعنی فلا خوف علیهم و لا یحزنون. ما هم سعی می کنیم این جوری باشه. اگر سختی باشه یا از اشتباه خودمون بوده، یا ازمون الهیه (که ما لیاقتشم نداریم) یا مصلحت بزرگتری هست  و یا هم مجازات در این دنیاست که این هم لیاقت می خواد. اگر هم گشایشی باشه لطف خداست و یا آزمون  که باز هر کسی لیاقتشو نداره.

تکمیلی 2. نقل به مضمون از آیت ا.. طهرانی می گم . ایشون می گفت این کلمه اعتماد به نفس خیلی کلمه بی خودیه. اصلا هیچ جای قران و احادیث نداریم. همه جا صحبت از اعتماد به خدا و اتکال به خدا هست.

 

 

 

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱٢:٤٧ ‎ب.ظ روز سه‌شنبه ۱٥ بهمن ۱۳٩٢   |    نظرات [22]   |    لینک ثابت

بیا و ضامن من شو

دروغ چرا ؟ من هیچوقت عاشق نبودم. خیلی کم قلبم متوجه  عرش و عرشیان بوده، انچنان که باید نتونستم ارتباط برقرار کنم. خیلی هم تلاش نکردم. چون فضای مسموم اطرافم زیاد بوده، خودم هم پتانسیلش رو داشتم. این قالب روشنفکری لعنتی هم که همیشه مزید بر علت بوده! من خیلی زیارت رو درک نکردم. ارادت و احترام بوده و گاهی قلبم لرزیده ولی اونی که میخواستم نبوده! من تمام تلاشم این بوده که این احساسات رو این عشق الهی رو، این سرسپردگی رو در کتاب ها پیدا کنم غافل ازین که درس عشق در دفتر نباشد. حالا نمی خوام زیاد "ننه من غریبم" بازی در بیارم ولی من خیلی غریبم. از اینجا و آنجا رانده ام. نه آنجایی و نه خیلی اینجایی. کم رنگ و کم بو شده ام.

*نگاهم به زندگی این بوده که دو نفر باید مکمل هم باشند. یه جوری که مثلا من تنبلی می کنم نمازمو نمیخونم یا دقیقا 16.35 دقیقه می خوانم یکی باشه سر ساعت 12 نمازشو بخونه و منم سر وجد بیاره ، یا هی پیگیر باشه که بریم زیارت بریم فلان برنامه شرکت کنیم و متقابلا من. یه جاهایی من خسته و ناامیدم تو دستمو میگیری و یک یا علی دوباره شروع می کنیم و یه جاهایی تو خسته ای من اصلا کولت می کنم و می برم.

* این سال هایی که گذشت خیلی برای من شیرین نبوده، من کلا زیاد شیرینی رو درک نمیکنم! اصلا نمی دونم یعنی چی! این 5-6 سال اخیر من از خیلی جمع ها فاصله گرفتم، واحد اندازه گیری عمق دوستی هام به میلیمتره ، چرا که میترسیدم از خدا دورتر بشم از صراط مستقیم دور تر بشم. ولی حالا به شک افتادم ، دچار احساس تناقض شدم ! که آیا واقعا دلیلش این بوده ؟ اگه دلیلش این بوده چرا حرکت صعودی من شروع تر نشده ؟! پس چرا انقدر ماستم؟

 

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱٢:۳٦ ‎ب.ظ روز پنجشنبه ۱٢ دی ۱۳٩٢   |    نظرات [44]   |    لینک ثابت

بقا

موجودات بزرگ موجودات ریز را نمی توانند ببینند یا اگه ببیند خیلی ریز می بینند به طوری که ممکنه خواسته یا ناخواسته لهشان کنند. موجودات ریز فقط هم اندازه های خودشان را می بینند -اگر ببینند- و موجودات بزرگ رو خیلی بزرگ و فراتر از ابعاد شناخته شده شان می بینند.

این اقتضای طبیعت و زندگی است.

سدخندان دربست

آزادگان ، همت ، پاسداران، شریف، صدر، ولیعصر، سیدخندان، ...........

اگر می خواهید کلمات را از معنا خالی کنید کافیست چند خیابان به نامشان کنید.

با تکرار هر کاری را میشود عادی کرد، تازگی اش را گرفت و روزمره کرد.

از مشرقِ جان

 

 

با این کتاب درکی از عشق پیدا کردم، درکی از فنا شدن، درکی از حق الیقین. هر چند خیلی کم و حسرتم بیشتر شد . با کنار هم چیدن قطعات  این پازل الهی می تونین عشق امام حسین رو درک کنین، دیگه اون اشک از فرمالیته بودن و سنت بودن در می آید ...  

حواستون به حاشیه ها پرت نشه، اصل مطلب رو در نظر داشته باشین و اینکه شیعه بودن این عالم کامل مشخص نیست، به دلیل شرایط زمانه. شیوه قلندری شیخ شهاب الدین ممکنه یه مقدار افراطی و به دور از عقل به نظر بیاد اون هم به نظر من به خاطر اطلاعات کم و ناقصه و یا ذوق نویسنده و اینکه نهایتا تفکر خانقاهی و صوفیانه هم تاثیر داشته در روند این فلسفیدن. 

در ادامه بخش هایی از کتاب رو قرار دادم. فقط لطفا نسخه چاپی کتاب رو بگیرید.

 

---------------

 

---------------

---------------

 

---------------

نهایتا خروجی کتاب به فکر واداشتن شما می باشد و اگر اهل تحقیق باشید عوالم جدیدتری رو درک خواهید کرد.

بینایی

مردمی که از حکمرانان شان خسته شده اند، و به صورت کاملا بدون برنامه و خودجوش در انتخابات رای سفید می اندازند. بیشتر از 80 درصد مردم پایتخت رای سفید می دهند. شاید اعتراضی از سر ناامیدی!

ساراماگو در این کتاب شهری فرضی را مدل کرده؛  که بعد از این اتفاق دولتمردان به عنوان تنبیه و به سر عقل آوردن مردم شهر را رها می کنند و در انتظار متنبه شدن و پشیمانی و به هم ریختگی و هرج و مرج در شهر هستند، اما هیچ اتفاقی نمی افتد. مردم بدون وجود حاکم و نیروی نظامی و انتظامی شهر را اداره می کنند. پس چاره چیست؟ مردم باید متنبه شوند هر طور که شده! و مسیول این اغتشاشات باید محاکمه شود! اگر مسئول ندارد، یک مسئول برایش پیدا کنید به همین سادگی.

+ کتابی  خیلی جالب و پر از آشنایی زدایی . بهش به چشم یک داستان نباید نگاه کرد یک مقاله بلند و چند لایه است . تحلیل جالبی از قدرت و بازی قدرت و در خطر دیدن قدرت داره. من توصیه میکنم که حتما بخونید نسخه الکترونیکی اش هم موجوده.

---

نویسنده : مسعود - ساعت ۱۱:٠٢ ‎ب.ظ روز سه‌شنبه ۱٢ آذر ۱۳٩٢   |    نظرات [11]   |    لینک ثابت

آن بال دیگرم کو ؟

من اصلا ریسک پذیر نیستم، و این اصلا خوب نیست.

به عنوان یک جوان باید خیلی بی پروا تر از این ها باشم ! آدم باید دنیاهای مختلف رو تجربه کنه! زندگی ها رو ببینه، نفس بکشه. این همه مقید شدن به این مسیر های تکراری به شکلی آزادانه، آزادی ما رو گرفته. ما آزادی نداریم، گزینه های روی میز ما خیلی کم شده، و نهایتا همشون به یک مسیر ختم میشن. ما برای تغییر مسیر انرژی فعالسازی کافی نداریم. برای تغییر مسیر اول از همه لازمه میز رو با همه گزینه هاش بندازیم دور و طرحی نو در اندازیم.

+ این پست نه سیاسی است و نه دینی!

دکترا

رفقایمان کم کم برای دکترا ثبت نام می کنند، و ما با قاطعیت ثبت نام نمیکنیم .

به نظرم کافیمه، هر چی تا اینجا برای آینده زندگی کردم. می خوام یه مدت به زندگیم برسم، سربازیمو تموم کنم، زن بگیرم، سه تا بچه داشته باشم.

بعدش دوست دارم دوباره درس بخونم ولی با عشق، درس عشق، له له بزنم برای یک جرعه بیشتر. نه که این همه ناز کنم براش . فلسفه، الهیات، ادبیات، مدیریت ..... بعدش رو نمیگم چون که میگین واقعا اسم مناسبی برای وبلاگش انتخاب کرده!

مخلصیم.

+ خدایا هوای آقا محمد جواد عزیز رو داشته باش در این لحظات سخت.