گاه نوشته های از سر شکم سیری

#ارزش_های_شخصی

🔹ارزش های زندگی شما چیست؟ ارزش های فردیتان را بنویسید و سعی کنید اولویت بندی کنید. این یکی از مسائلی است که مدت هاست ذهن من را درگیر کرده است. هم زمان که می نویسم دارم فکر می کنم و هنوز اولویت بندی نکرده ام.

1. رضای الهی
2. صداقت
3. خانواده
4. تاثیر گذاری
5. ارزش آفرینی
6. آرامش
7. ارتباطات
8. رشد فردی و جمعی
9. نشاط
10. موقعیت اجتماعی
11. تجربه های جدید

🔸حالا که دارم جدی تر به این قضیه فکر میکنم شاید همه این ها ارزش نباشند ولی برای من مهم هستند. یک استادی می گفت ارزش چیزی است که حتی اگر پای مرگ و زندگی در میان باشد زیر پایش نگذاری!

🔹یکی می گفت آدم های ارزشی و ارزش مدار قابل پیش بینی اند، یعنی ارزش های مشخصی دارند که کاملا بر اساس آن عمل و عکس العمل دارند.

💠شاید این تعریف از ارزش، تعریف استاندارد و دقیقی نباشد. پس شاید بهتر باشد کمی صورت مساله را عوض کنیم. کدام ارزش هاست که تا پای جان برایش می ایستیم؟ به نظرم سوال سختی می شود!
و البته به نظرم لازمه یک مرز و تفاوتی بین ارزش و اصول و دغدغه قائل شویم.

ارزش چیست؟

💬 آنچه که مولد حرکت است و با آن میتوان پیروزی یا شکست را سنجید. سر فصل مجموعه ای هماهنگ از رفتار ها، آرزوها ، نیازها ، میل ها و گفتار هایی که آدمی به تنهایی ، در خانواده و در جامعه حضور خود را با آن ها میسازد. ارزشها پیش از هر پدیده ای فرهنگی اند. انسان سخنگو ، انسان اجتماعی پس از تولد در فضای فرهنگی، خانواده ، قبیله ، محله ، شهر با مجموعه ای از ارزشها رشد مییابد.
💬 به زبان خیلی ساده، «ارزش» یعنی هر چیزی که برای ما بسیار مهم است. ارزش‌های ما مسیر کلی زندگی ما را مشخص می‌کنند. این‌که در چه زمینه‌ای گام برمی‌داریم و چه چیزی را می‌خواهیم دنبال کنیم. هر انسانی در زندگی و کار خود راهی را برمی‌گزیند و در آن مسیر پیش می‌رود.
من در این مورد با دوستان و همکارانم صحبت کرده ام و هنوز ادامه دارد، شما هم آماده باشید. نکته جالب این بود که اکثرا - وقتی این بحث را مطرح می کردم - یاد امام حسین (ع) می کردند و این بحث را با حادثه کربلا تحلیل می کردند.

🔹یکی از فوایدی که این بحث به نظرم برای من خواهد داشت این است که با خودم روراست تر شوم. وقتی نظام ارزشی من برای خودم کاملا مشخص شود، احتمالا در مورد مسائل مختلف تصمیم گیری های راحت تری داشته باشم. من در این حالت نظام ارزشی را مانند یک فلو چارت می بینم که تمام مسائل را در آن پردازش می کند و خروجی که تصمیم است را مشخص می کند، در این نظام ارزشی قاعدتا من نباید برای یک مساله تصمیمات متفاوتی بگیرم. مگر این که در طول زمان نظام ارزشی من دچار تغییر و تحول شود که آن هم بیشتر از جنس تغییر اولویت هاست و نه حذف و اضافه ارزش های جدید.

ادامه دارد...

⁉️از یک سوال شروع شد. با امکاناتی که داریم برای یک روز تعطیل 50 برنامه مختلف بریزیم. برای ما ترجیحا برنامه هایی با هزینه های پایین که بدون ماشین شخصی بتوان اجرا کرد.

📒لیست را شروع کردیم و نوشتیم و حدودا 30 تا برنامه نوشتیم. بعد از بحث هایی که در این مورد داشتیم تصمیم گرفتیم برویم امامزاده های مختلف تهران. اهداف زیادی برای این برنامه می توان در نظر گرفت. هم فال است هم زیارت. در کنار خانواده، تفریح، زیارت، خلاصی از فضای مجازی، حضور در دنیای واقعی.

🏰 حالا سعی داریم به طور مرتب هر 1-2 هفته یک بار یک امامزاده جدید کشف کنیم و برویم. برای من جالب است. محله های جدید. بافت های جدید. ساختار فرهنگی. برای من کشف و تحلیل بافت فرهنگی محل ها جالب است. با وجود این حجم از connectedness به نظرم هنوز نه در شهرها که در محل ها هم می توان فرهنگ ها و رفتارهای مشابهی پیدا کرد. چون تخصصی در این زمینه ندارم احتمالا کلمات دقیقی انتخاب نکرده باشم.

🔍از نزدیک ترین محل شروع کردیم. امامزاده عبدالله در محله آذری تهران. از محله های نسبتا ترسناک و دودگرفته و قدیمی و تنگ امامزاده عبدالله رد می شویم. از آن محل ها که هنوز برج سازی در آن جدی نشده و اکثر خانه ها حیاط دارند در دوره میان سالی خود منتظر بازنشستگی اند، با بالکن هایی که وارد خیابان شده اند و پنجره های گرد قدیمی که سال هاست کسی بازشان نکرده.

⛲️کمی که جلوتر می رویم یک گرمابه عمومی (حمام) می بینیم که این هم حقیقتا کمی ترسناک است به خصوص برای کسی که به محل عادت نداشته باشد. وسط محل ورودی و پیشخوان حمام یک درخت بزرگ و سرسبز پرتقال به ارتفاع 2-3 متر در یک گلدان کاشته شده بود که توجه ما را جلب می کرد، شاید 20 سالی از آخرین باری که به حمام عمومی رفته ام می گذرد، مشخص است که این حمام هم آخرین نفس های خود را می کشد.

🔪اگر کمی تیز باشید، احتمالا در پشت بام بعضی خانه ها کفترباز ها را خواهید دید. بگذریم.
از محل ها که رد می شویم انتظاراتمان کاملا تنظیم می شود، انتظار چیز خاصی نداریم. در نتیجه بعد از ورود به فضای امامزاده خوشحال می شویم. یک فضای دنج و خلوت و آرام و معنوی. در حیاط امامزاده سنگ مزار (از کلمه قبر خوشم نمی آید واقعا سنگین است در حد فشار قبر )هایی از سال های دهه 30 و 40 هست. چند خانم پیر و جوان یک جا دور هم نشسته اند و حرف می زنند. حتی غیبت هم در این فضا می چسبد ;) .
نشاط دارد این فضا.
پ.ن. چون برنامه ای برای نوشتن و ثبت این برنامه ها نداشتم گزارش دقیقی نبود. به نظر می تواند بهتر شود. به نظرم خوبه شجره نامه رو هم بگذارم.

بعدا نوشت: این برنامه هم مثل خیلی از برنامه های من و مسئولین دولتی ابتر ماند. فقط کلنگ زنی شد.

#معجزه_ی_نوشتن

💥نوشتن برای من معجزه می کند. باور کنید. من که ایمان آوردم. من از امروز به بعد همه چیز را می نویسم.

اگر می خواهید موفق بشوید بنویسید.
اگر می خواهید آرام بشوید، بنویسید.
اگر می خوهید فکرتان شلوغ شده، بنویسید.
اگر تمرکز ندارید، بنویسید.
اگر غصه دارید، بنویسید.
اگر می بنویسید، بنویسید.

می خواستم اگر ها را ادامه بدهم، ولی احساس کردم لوس و بی مزه می شود.

📝در طول یک هفته گذشته، درگیر اثاث کشی یا اسباب کشی؟! بودیم. اگر مثل من دیوانه باشید و خیلی فکر کنید، ممکن است به خاطر یک اثاث کشی شب خوابتان نبرد که اول کدام وسایل را بسته بندی کنیم و آخر کدام را، اگر یک همسر خوب هم داشته باشید که ابعاد قضیه به توان دو می رسد.
جمع کردن اسناد و مدارک، جمع کردن لپ تاپ، بسته بندی شکستنی ها،جمع کردن وسایل آشپزخانه، جمع کردن آنتن و گلدان ها و پارو، شستن پرده ها، حذف کردن دورریختنی های بیخود نگه داشته شده، جمع کردن مواد خوراکی، جمع کردن کتاب ها و...

✅ دیدیم نمی شود. خانم دید که من هی در خلسه می روم و حساب کتاب ذهنی می کنم. تصمیم گرفتیم که تمام موارد و چیزهایی که ذهن مان را مشغول کرده اول بنویسیم و بعد زمان بندی کنیم.

🏞در ادامه نسخه زمان بندی اثاث کشی را می توانید ببینید.

🔆بعد از اینکه همه چیز را نوشتیم، معجزه اتفاق افتاد. دیگر اصلا به اثاث کشی فکر نمی کردیم. همه کارها مشخص شده بود، اولویت ها و زمان انجام کارها مشخص شده بود. خودم باورم نمی شد، که این چنین خلاص بشوم از فکر کردن.
.
.
.
اگر باور ندارید بنویسید.

و

اگر باور دارید، بنویسید.

پ.ن. برای اینکه بیشتر بنویسم و راحت بنویسم و سریع بتوانم عکس و فیلم و صوت آپلود کنم، یک کانال زده ام.

https://t.me/takmale

بعدا نوشت : این کانال پاک شد.

چند روز پیش بود که اتفاقی از سرخستگی تلویزیون روشن کردیم و اتفاقی "دور همی" دیدیم (اینکه تاکید می کنم اتفاقی برای این است که سعی داریم تلویزیون مزاحم زندگی مان نشود، به خصوص برنامه های ضعیف و کم محتوا).

خلاصه، آقای مدیری در مورد بی هدفی، هیچ بودن و ژست های روشنفکری نیهلیستی و خواننده های مثل تهی و هیچکس صحبت می کرد. در ادامه از تماشاچیان برنامه پرسید: آیا کسی هست که هیچ مهارتی نداشته باشد؟

افراد زیادی مشتاقانه دست بلند کردند که در صحنه حاضر شوند واز مهارت نداشتن شان صحبت کنند. یک اقا و خانم انتخاب شدند و امدند.

آقا گفت من هیچ مهارتی ندارم، هیچی بلد نیستم و یک تبلت گرفت، تماشاچیان هم با شور و شوق خاصی دست می زدند و او را برای مهارت نداشتنش تشویق کردند.

خانم (که اتفاقا چادری هم بود و این بیشتر حرص مرا در می آورد) هم گفت من هم هیچ مهارتی ندارم و به هیچ چی نرسیدم و هیچ چی به هیچ به هیچ چی. در ادامه یک تبلت و تشویق حضار...

اتفاق خطرناکی است. عزت نفس جایگاه خیلی بالایی دارد. این که انسان به خاطر یک تبلت تمام عزت نفس خود را زیر پا می گذارد، و از هیچ بودن و بی مهارت بودن شان انقدر راحت حرف می زند تا لایک بگیرد تا تبلت بگیرد، واقعا جای تامل دارد. این که تماشاچیان همه دست بلند می کنند و داوطلب می شوند برای بی مهارتی ...

از همه مهمتر این که برنامه ای برای جذب مخاطب، مردم را در ازای یک تبلت وادار به چنین کاری می کند، بی هویتی و نداشتن عزت نفس را در مردم نهادینه می کند.

اتفاق دیگری که می افتد، ترویج دروغ گویی است. آیا واقعا هیچ مهارتی نداشتند؟ مگر می شود؟

آیا کسب درآمد (حالا به هر شکل و کیفیتی) مهارت نیست؟ آیا آشپزی مهارت نیست؟ خیاطی مهارت نیست؟ حتی انجام کارهای تکراری روزانه هم یک مهارت است.

نام کتاب : نامیرا
نویسنده : صادق کرمیار
نمی شود این کتاب را شروع کنی و به این راحتی کنار بگذاری. سخت است تمامش کنی، چون آخرش را میدانی. نامیرا داستان زندگی خیلی هاست. داستان دو راهی ها. داستان انتخاب ها. به امامت به پسر پیامبر نامه می نویسی که بیایید شهر در انتظار شماست مردم در انتظار شمایند، دل ها آماده شده است، از ظلم حاکم به ستوه آمده اند. امام تسلیم ترین یارش (مسلم) را می فرستد...
من اما هنوز نمی توانم حق را از باطل تشخیص بدهم، انگار 1400 سال پیش هم رسانه وجود داشته، اخبار غلط پخش می کنند و من که هنوز دلم را صاف نکرده ام، دل می دهم به اخبار غلط، حساب کتاب می کنم، خیلی منطقی، آورده ها و از دست رفته های همراهی با امامم را حساب میکنم، دل خوشم به اینکه چقدر منطقی شرایط را تحلیل می کنم...
چه چیز دنیا من را این چنین می تواند فریب بدهد؟ کجای کارم ایراد دارد؟ ماشین حسابم چرا درست جمع و تفریق نمی کند؟ چه می شود آن که نامه ننوشت و مخالف نامه نوشتن و دعوت امام بود و منطقی هم فکر می کرد و ظاهرا با حاکم همرامی می کرد، وقتی پای جان دادن برای حق می رسد، درنگ نمی کند، آنگونه که آخر داستان امام منتظر دیدنش بود، چه می شود؟
هنوز منطق درست را پیدا نکرده ام. با منطقی که من می روم با عمق نگاهی که دارم سر از دفتر حاکم غاصب در می آورم.
شاید اگر منطقم را بر مدار قران و عترت تنظیم کنم، شاید اگر چارچوب نگاهم را عوض کنم، شاید اگر دنیا را گذرگاه ببینم بهتر بتوانم تحلیل کنم، بهتر بتوانم فکر کنم، بهتر بهتر بتوانم انتخاب کنم.

صحرای کربلای، صحرای انتخاب هاست. وگرنه حق و باطل مشخص است.

بعد از مدتها رفته بودم صفحه فیس بوک خودم رو بررسی می کردم.

فاجعه بود. ینی شدید افسرده. یه شعرای دری وری گذاشته بودم. ینی اگه صفحه خودم نبود قطعا می گفتم طرفش بدجوری حالش خرابه.

بیچاره دوستان ما. چه طور تحمل کردند اون دوران ما رو. احتمالا منو آنفالو کرده باشن.

اصن چندشم می شد وقتی می خوندم پستای خودمو. به قول اسباب بازی فروش محلمون : آدام ایرگنیر

Adam irganir

خلاصه با شوق خاصی دونه دونه اشونو پاک کردم.

البته در دنیای واقعی به این شکل نبودم واقعا. ولی احساس می کنم کلا ادبیاتم انرژی منفی داره. یه چی تو مایه های کافکا و صادق هدایت و اینا فقط یه مقدار دری وری تر از سبک اونا (فقط یه مقدار)

توی وبلاگ هم تقریبا همین روند بود. طوری که زهرا خواهرم می گفت هر وقت وبلاگتو می خوندم موج یاس بهم وارد می شد.

من خودم اون موقع ها در مورد نوشته هام و روحیاتم این حس رو نداشتم ولی الان که به گذشته نگاه می کنم به نوشته هام نگاه می کنم یاد کوزت می افتم. البته این روحیات متاثر از عشق دوران دانشجویی بود که همزمان شده بود با از دست دادن یک عزیز که همزمان شده بود که با یک فضای غربیه به اسم دانشگاه و با همکلاسی های غریبه تر.

من همین جا معذرت می خوام ازتون.

احساس می کنم یکی از دلایلی که شاید حالم بهتر باشه تموم شدن دانشگاهه. دانشگاهی که برای من پر شده بود از تلخی ها. از عشق ها از شکست ها از تنهایی ها. از ترس ها. از سکوت کردن ها.

نوشته شده در یکشنبه هشتم مرداد ۱۳۹۶

اما تازه آزادیمو بدست آوردم. دیگه می خوام خودم زندگی کنم. اونجور که دلم می خواد زندگی کنم.

دوست دارم قبل از این که کامل فراموشم بشه عشق دانشجوییم رو یک بار با تمام جزییات چندشی که داره بنویسم. قبلا به صورت پراکنده یه چیزهایی نوشتم فک کنم. امیدوارم رئیس مجمع تشخیص مصلحت ما مصوب بفرمایند.

من معتقدم ک درستش این است که کسب و کار خودم را داشته باشم. خودم پول در بیاورم. اصلا اینجوری مطمئن تر است، حلال تر است. شیرین تر است گرچه خیلی زحمت دارد.

من تا اینجا ۲-۳ تلاش ناموفق در این زمینه داشتم. (البته در مقیاس خیلی کوچیک… نشانه هایی از عدم موفقیت کار رو دیدم و تعطیلشون کردم)

تقریبا نا امید شدم. خیلی امیدی ندارم که بتوانم با سرمایه ای که ندارم و با ایده ای که ندارم(البته ایده زیاده، سرمایه و تیم مهم تره) کاری راه بیندازم.

تقریبا کنار اومدم با این وضعیت. هنوز نگاهم تغییری نکرده و در فاز توجیه هستم و دارم اولویت ها و ارزش های زندگیم رو بالا پایین می کنم. من احساس می کنم هنوز خودم را نشناختم و نمی دانم چه دوست دارم ؟ و چه می خواهم از زندگی؟

این خیلی بد است در ۲۸ سالگی.

رواقعیت اینه که من خیلی انتقادپذیر نیستم ولی خب اداشو درمیارم
مثلا میگم بچه ها بیاید این کارم رو نقد و بررسی کنید یا روش نظر بدید. در واقع منظورم اینه که کارم رو ببینید و ازش تعریف کنید.

بالاخره بعد از مدتها می خوام بنویسم.

این روزها واقعا وقت کمی دارم. جهاد که هر روز باید بروم. 3-4 روز در هفته هم به مجموعه قبلی می روم و ساعتی کار میکنم. حتی جمعه ها و عید هم سرکار می رفتم. روزای تعطیل هیچ کس دفتر شرکت نبود و من تنهای تنها. شنبه ها بعد از جهاد یک کلاس تکنیک های بازاریابی و فروش هست که می روم. کلاس جالبی است، من قبلتر ها خیلی اعتقادی به تبلیغات و بازاریابی و تکنیک های فروش نداشتم و حتی گارد داشتم ولی حالا ظاهرا عوض شده ام. شاید تعدیل شده ام. شاید هم استحاله! همین روزهای شنبه بعد از کلاس بازاریابی (دلیل شرکت من در این کلاس رایگان بودنش هم هست) برای بچه های مسجد یک سری کلاس های تربیتی داریم به اسم حلقه صالحین!! البته بیشتر به زو و فوتبالدستی و پینگ پونگ و کشتی کج می گذره. ما هم بعضی وقتها یک حرفایی میزنیم!

یک شنبه ها تا 12 جهادم و بعد تا 6-7 بعد از ظهر آن کار دیگر می کنم! دوشنبه تا 4 جهادم بعد 2 ساعتی کنار بانو هستم حدود6 یک کلاسی هست برای مربی ها. بدک نیست. حداقل برای خودم و تربیت بچه خودم یک چیزهایی یاد میگرم. ولی در کل کار تربیتی در تهران خیلی سخت شده. همین استاد می گفت. که در شهرستان با 2 حرکت می توان 200 نفر را جذب مساجد کرد ولی در تهران با 200 حرکت 2 نفر به زور جذب می شوند. تهران جای خیلی بدی شده، دخترهای راهنمایی هم حالا دوست پسر دارند و آنهایی که ندارد یا خیلی امل اند یا قیافه خوبی ندارند. البته خدا رو شکر پدر و مادر ها هم خیلی بی غیرت شده اند. از پدر و مادری که خودشان هم با رابطه دوستی ازدواج کرده اند انتظار زیادی نمیرود. حالا همین که با هم ازدواج کرده اند جای شکرش باقی است. مشکلات که یکی دو تا نیست. از دوستان هر از گاهی خبر می رسد که نرخ طلاق بین افراد مذهبی و مسجدی و هیاتی هم زیاد شده است. این ناراحت کننده است.

سه شنبه ها مثله یک شنبه هاست. چهارشنبه ها هم بعد از جهاد کلاس تدبر می روم. کلاس خیلی خوبیست، استاد باصفایی دارد. ادم غبطه می خورد به این آدم ها.

به نظر من همه ما باید درزندگی حداقل 2 شکست اساسی داشته باشیم. باید کمی استین ها را بالا بزنیم و دنیا را تجربه کنیم. شکست خوردن بهتر از شکست نخوردن است. بهتر است شکست بخوریم تا اینکه هیچ اتفاق خاصی در زندگی مان نباشد. اگر شکست نخوریم اگر همه چیز در بهترین حالت خوب پیش برود، هیچ حرفی برای گفتن نداریم، هیچ چیزی را واقعا تجربه نکرده ایم. یک زندگی کاملا معمولی و روزمره. می روی و می آیی و همین.

من سفر را خیلی دوست دارم. سفرهای ماجراجویانه. سفر هایی که در آن فرهنگ های مختلف و سبک زندگی های متفاوت را ببینم دنیا را ببینم. نه از ان سفر های لوکس و هتل 5 ستاره و رستوران های کذایی. دوست دارم یک روز کوله ام را بردارم و راه بیفتم هر جا که شد.

2-3 ماه پیش بود که با همه این حرف ها تصمیم گرفتم کاری بکنم. من دوست داشتم تور لیدر باشم. یک دفعه یک ایده در ذهنم جرقه زد و هی فکر و ایده پردازی شاید تا صبح خوابم نبرد. اگر تور رفته باشید یا شنیده باشید می دانید که فضای تور ها به طور کلی غیر مذهبی است (برای احتیاط نمی گویم ضد مذهبی). پس تصمیم گرفتم یک گروه تور راه اندازی کنم که جامعه هدف آن گروه های مذهبی (خانوادگی و متاهلی) باشد. ماموریت را تعریف کردم. چشم انداز 5 ساله را گذاشتم اجرای تور کشور های اسلامی (لبنان، اردن، مصر، مالزی، اندونزی و نیجریه، تونس و کشورهای افریقایی مسلمان). شعارم این شد: دنیا دیده شوید.

یکی از اهداف اصلی در کنار ماهیت بیزنسی این کار این بود شرایط و امکان سفر برای خانواده های مذهبی فراهم شود و سفر را تجربه کنند. دنیا را ببینند. افرادی که دنیا را می بینند، دنیادیده اند (غیب گفتم) منعطف ترند، تنوع افکار و سلیقه ها و فرهنگ ها و زندگی ها را دیده اند، شرایط مختلف و گاها سخت و باورنکردنی آدم ها را دیده اند و دیگر دنیا را از دریچه تنگ و کوچک نگاه خود نمی بینند. درک می کنند که زندگی فقط این نیست، فقط آن نیست.

یکی از اهداف جانبی چنین کاری حضور ماست. ما باید در همه عرصه ها حاضر باشیم، غایب نباشیم. نباید میدانی را خالی کنیم تا جولانگاه غیر شود. می تواند از حضور طلاب در سواحل مازندران اثر و کارکرد بهتری داشته باشد.

که البته فعلا برای مدتی فریز شده و کار جدیدی را شروع کرده ایم و امیدواریم.

برچسب‌ها: تجربه

بعد از 6-7 سال درس خواندن تازه فهمیده ام من اصلا علاقه ای به مهندسی ندارم.

تغییر جرات و جسارتی می خواهد که من خیلی ندارم. از آینده می ترسم.

مشکل اینجاست که درست نمیدانم چه استعداد و توانایی هایی دارم. در تلاشم که مسیر جدیدی باز کنم.

من بیشتر دوست دارم سیستم سازی کنم. ینی ساختاری بوجود بیاورم و رشدش بدهم و عین بچه بزرگش کنم. هیچ علاقه ای ندارم برای کسی کار کنم. برای کسانی که جلوی خلاقیت من را می گیرند.

فعلا به صورت آزمون و خطا دارم جلو می روم. کتاب های مربوط به مدیریت بازرگانی و بازاریابی و استراتژی می خوانم و برای سال 97 می خواهم آماده بشوم. کمی هم به جامعه شناسی و چیز های دیگر فکر میکنم.

یکی از تجربه هایی که جدیدا داشتم و خیلی دوستش دارم کار تربیتی است. مربی تربیتی مسجد محل مان شده ام. با شور و اشتیاق مطلب و محتوا پیدا می کنم برای بچه ها. کلی نقشه میکشم برای بچه ها. واقعا این کار را دوست دارم. کاش شرایطی می شد که می توانستم خیلی خیلی جدی تر در این زمینه کار کنم. ورود جدی به این حوزه یعنی کنار گذاشتن تمام این سال ها، اصلا کار راحتی نیست برای من، ولی جلوی ضرر را از هر جا بگیری خوب است.

دروغ چرا بگذارید دغدغه های مختلفم را بگویم. تا تکلیفم با خودم هم روشن تر شود.

من نمی توانم خیلی راحت وارد مسیری بشوم که آینده اش برایم نامشخص است. آینده مالی. آینده کاری. بقیه اش بماند برای بعد. باید بروم با تنی چند از مدیران جهاد صحبت کنم.

- نقل است فردی رفت پیش بزرگی که برایش استخاره بگیرد برای یک سفر تجاری. بد آمد ولی آن فرد به سفر رفت و اتفاقا خوب هم سود کرد. برگشت پیش آن بزرگ و داستان را تعریف کرد. آن بزرگوار پرسید: آیا فلان روز در سفر نمازت قضا نشد ؟ گفت بلی. گفت: پس تو ضرر کرده ای.

این داستان ماست. می ترسم در این مسیر بمانم و اتفاقا خوب هم سود کنم ولی نمازم قضا شود.

برچسب‌ها: نماز قضا, آینده, سردرگمی

سلام.

امروز بعد از مدتها تصمیم گرفتم که بنویسم و دوباره شروع کنم. امیدوارم که یادم نره.

خب چند ماهی گذشته و تو این مدت اتفاقات زیادی افتاده.

خدمت مقدس سربازی بنده شروع شد. دوره آموزشی سمنان بودم. یکی از آزار دهنده ترین دوره های زندگیم بود. سمنان که نه، بیابانی در 30 کیلومتری سمنان. آب نبود، غذا نبود، سرویس نبود، بهداشت نبود، آرامش نبود، خواب نبود. خلاصه مرد شدیم. اخر هفته ها یعنی از چهارشنبه ظهر متاهلین و یه تعداد دیگه میتوانستند مرخصی بروند. همه روزها را به امید مرخصی می گذراندیم، امروز شنبه است، فردایکشنبه، بعدش دوشنبه، سه شنبه هم که یک روز مانده بود به مرخصی تحملش خیلی راحتتر بود. جمعه شب حدود 10 شب باید راه میفتادیم به سمت ترمینال جنوب، که حدود 4 صبح در پادگان باشیم. دل کندن از خانه و اهل خانه خیلی سخت و تلخ بود. بخصوص که میدانستی فردا قرار است چگونه بگذرد. ما در این پادگان انواع پست ها را داشتیم! پاسبان می شدیم، پاس پوتین که باید دو ساعتی پوتین ها را نصفه شب نگاه می کردیم. پاس آسایشگاه که ورود و خروج سربازان را نصفه شبی ثبت می کردیم. پاس انبار بود که باید نصفه شب به مدت 2 ساعت جلوی در انبار می ایستادیم. پاس 24 ساعت کولر که باید پشت آسایشگاه کولر را نگاه میکردیم. پاس خوبی بود، من 2 بار این پاس را گرفتم و تمام مدت کتاب خواندم. من در مدت خدمت حدودا 4-5 کتاب خواندم. ازین جهت برای من خوب بود. دو بار میدان تیر رفتیم و چند تیر در کردیم. واقعا صدای گلوله رعب آور است و تو نمیدانی.

از نکات جالب و شیرین دوره خدمت ما این بود که از هفته اول که آمدیم برای مرخصی، جلسات خواستگاری هم شروع شد. خواستگاری خواهرمان. جلسه اول در پلی تکنیک، جلسه بعدی خانه پدر، و یک جلسه هم خانه ما. این برنامه هر هفته ما شده بود. طوری که دوره آموزشی عملا به حاشیه رفته بود و فقط این دوره را سر می کردم. و خلاصه همان اواسط دوره اموزشی، خواستگاری تمام شد. یکی از همین آخر هفته ها رفتیم یک حوزه در جنوب تهران و یک صیغه عقد مفصل جاری شد. نکته جالب این که آقای داماد با زرنگی تمام مهریه ای که من با کلی چانه زنی با خانم و پدر خانم به توافق رسیده بودیم را ارائه کرد و شد آنچه شد. هفته بعدی یک جشن کوچکی هم برگزار شد و ما هم چنان بین پادگان و خانه و خواستگاری و مراسم ها در رفت و آمد بودیم.

به هر سختی و مرارتی بود آموزشی تمام شد و حالا در جهاد دانشگاهی پشت دانشگاه سابق خودمان مشغول به خدمت هستیم. اینجا هم فضا خوب است، کاری به کارت ندارند. خیلی کار هم نیست. خدا رو شکر فضا دوستانه و خوب است، و نسبتا منعطف هستند. مثلا من از اول برنامه ریزی کرده بودم که ساعت کاری در جهاد را طوری تغییر بدهم که بتوانم به کارم در شرکت قبلی برسم و خوشبختانه تا اینجا مشکلی نبوده است.

شهریور ماه هم مثلا عروسی خواهر مان است. "مثلا" را از ین جهت گفتم که خواهر گرامی از همان روزهای اول عقد رفته جهیزیه اش را هم بدو بدو گرفته و خوشحال رفته سر خانه زندگی اش. دهه هفتادی ها را هم که می شناسید اصلا نمی شود باهاشان حرف زد. البته ما خودمان هم همینطوری بودیم. حتی آقای پدر که سنتی تر فکر میکند و گاها سرسختی می کند هم خیلی کاری به این ها ندارد و می گوید که این ها سه بار عقد کرده اند.

برچسب‌ها: دوره اموزشی, خواستگاری, سمنان

سلام سلام. خوبین؟

این روزا اصلا نمی دونم چیکار می کنم یا می خوام چی کار کنم. ( ههه مثله همیشه) . تازه برنامه سربازیم هم عوض شد که اون هم به وقتش می گم. جدا خدا خودش داره زندگی منو می چرخونه. انقده خنگ بازی در میارم. انقد پراکنده گی و تنبلی تو کارام هست که احساس می کنم خدا هم از دستم خسته میشه.

--- وارد حوزه دانشجویی شدم. اولین برنامه هم اردوی مشهد بود. حقیقتش خیلی با انتظارات من فرق می کرد. من خیلی آدم نازپرورده و تیتیش مامانی نبودم ولی اصلا شرایط اردو مناسب نبود. بقیه شاید به خاطر خوابگاهی بودن بهش عادت داشتند. از نظر بهداشتی شرایط اسکان و خواب طوری بود که 16 نفر مسموم شدن و کارشون به بیمارستان کشید. فکر کنید بچه ها تو پتوهایی که معلوم نبود برای چند سال پیش و... می خوابیدند خیلی راحت. کلا فضای اسکان تبدیل به یک جایی شده بود که پتو ها به شکل شدیدا نامنظم و به هم پیچیده تمام حسینیه پراکنده شده بود. خیلی جالب بود صبح می دیدی بیدار می شدند و صبحانه می خوردند و می رفتند زیر همون پتو ها که گرم بشوند. یکی دیگه از مسایلی که جالب بود برام مساله اسراف بود که بچه ها ظاهرا خیلی مقید بودند که اسراف نشه. ولی به نظر من بیشتر یک کار سطحی و ظاهرگرایانه بود و عمق نداشت. مثلا یکی غذاش را تا نصفه خورده، کوبیده رو هم تا نصفه خورده و هی اعلام می کنه که من سیر شدم یه نفر بیاد بقیه اینو بخوره که اسراف نشه! این قضیه چند بار تکرار شد. مثلا قبل از خوردن غذا اگه یک سینی وسط می ذاشتن که هر کس اون مقدار که نمیخوره بریزه اونجا باز یک مقدار توجیه پذیره ولی این کار از نظر من زشت هم بود. البته این نظر منه! بگذریم.

-- این مدت یه چند جا مسافرت هم رفتیم. من تنهایی یک سفر شیراز رفتم. شیراز جاهای دیدنی زیاد داره. با یکی از شیرازی ها در مورد وضعیت مالی این شهر صحبت شد که با خنده گفت اینجا چون اکثر کار خلاف و قاچاق انجام میدن وضعشون خوبه! از دوستان دیگه هم چیز های مشابهی شنیدم. متاسفانه از نظر مذهبی هم این شهر رو به افوله. حتی از تهران خیلی خیلی بدتره اوضاع. واقعا برام سواله که چرا عاقبت شهر عشق و عرفان به اینجا کشیده، ظاهرا از حافظ فقط رندی آن مانده آن هم نه به معنای خوبش.حتی جایی خوندم که 27 قتل با سلاح گرم تو یه زمان کوتاه اینجا اتفاق افتاده. اونوخ یه تیراندازی تو اورنج کانتی آمریکا میشه اینجا زلزله خبری راه میفته!

-- خواهرمون هم امیر کبیر قبول شد. خدا بخیر کنه. انقد که خودم فعال نبودم هی زهرا رو تشویق کردم بره گروهها فعالیت کنه. هیچی دیگه هر روز میره بسیج میگه بیاید یه کاری کنیم ولی ظاهرا اینا خسته ان و تنها فعالیتشان در این مدت رساندن غذا به معترضین برجام در مجلس بود که مبادا معترضین اعتصاب غذا نکنند. خلاصه این خواهران همش دور هم جمع میشوند و ساندویچ می خورند و وبگردی میکنند. بهش میگم یه ذره تحمل کن اینا سالای اخراشون مدیریت بسیج خواهران رو میگیری دستت و... . خلاصه دید از اینا بخاری بلند نمیشه رفت کانون انتظار... و ظاهرا متن یه دعوتنامه ای رو برای انیمیشن شاهزاده روم نوشته ... قربونش برم قلمش بد نیست به داداشش رفته.

-- جنگل ابر هم رفتیم به اتفاق خانووم. البته ابر نداشت. صاف صاف. با این گروهی که تور میریم 180 درجه از نظر فکری و اعتقادی با گروه بالا فرق دارند.البته آدم های متشخصی هستند و گاها اهل دل هم بینشون هست.

در ادامه چند تا عکس میگذارم. یه سری این عکسا رو تو گروه گذاشتم چند نفر لفت دادند :دی . خلاصه من آمادگیشو دارم.

ما در عرصه های مختلف ادم های قوی کم داریم یا نداریم. چامسکی نداریم. برژینسکی نداریم. ویل دورانت نداریم. راسل نداریم. اگر باشند هم منزوی شده اند و حرفشان قدرت ندارد. باید یک سری نظریه پرداز، متفکر و عالم رو تک تک مسائل به صورت بنیادی و ریشه ای کار کنند و ساختارها و عملکردها و کارکردها رو بازتعریف کنند سیاست گذاری های کلی فرهنگی، سیاسی، اقتصادی باید قوی و درست تعریف شوند.

هنوز در ایران هدف دانشگاه مشخص نیست. ورودی و خروجی آن چه باید باشد؟ مشخص نیست چه میخواهیم و به کجا می خواهیم برسیم؟ این مساله در ابعاد فردی و کلان وجود دارد و حل نشده است.

مسئله اساسی بعدی خودکوچک بینی ای است که وارد اصول روشنفکری مان شده است. نه به خودمان اعتماد داریم و نه به هیچ ایرانی دیگر. شعار ما : ما نمی توانیم.

به نظر منِ جوانِ کم سن و سال پایه ای ترین مساله این است که خیلی سطحی شده ایم. حوصله فکر کردن نداریم. هر خوراک فکری به ما بدهند به راحتی و بدون کوچکترین عمیق شدن قبول می کنیم. من دانشجویان دانشگاه های تراز اول کشور را می بینم که کنار درس فقط به تفریح فکر میکنند. البته از انصاف دور است که نگویم ایده پردازی هم میکنیم ولی ایده برای ساخت دابسمش!!!

سلام. امیدوارم حال همگی خوب باشد و دماغتان چاق و زندگی به کام.

بی مقدمه می روم سر اصل مطلب. من از خودم وحشت دارم.

من یک نفر نیستم! من چند نفر شده ام.

من یک زندگی ندارم. من چند زندگی دارم.

من از خودم وحشت دارم.

من یک بچه مذهبیِ نئو لیبرالِ ولایتمدارِ تکنوکراتِ اصولگرای روشنفکرِ انقلابیِ عارف مسلکم. من حضرت آقای خامنه ای را درک کرده ام. من حضرت آقای رابرت کیوساکی را درک کرده ام. من فرزند دوران بیل گیتس و استیو جابز امیدیار و هستم. علامه طباطبایی و شهید مطهری شنیده ام. گاندی و نلسون ماندلا و چمران و اوینی و همت و باکری شنیده ام. من از بحرالعلوم ها و شیخ مفید ها و ملاصدرا ها و نخودکی ها و قاضی ها چیزها شنیده ام. من نمی توانم یک نفر باشم. من نمی توانم آرام بمانم. یک روز قله های علوم تجربی، یک روز قله های اخلاق، یک روز قله انسانیت، یک روز بندگی خدا، یک روز ثروت و قدرت، یک روز شهرت، یک روز خدمت به خلق. نمی شود اینها را با هم جمع کرد. شاید دلیل سرگشتگی ما همین است. آب هر دریایی که می خوریم شور است و تشنه تر می کند.

این است حال من. حال من خوب نیست. فکر میکنم خیلی ها را می شناسم که حالشان این طور باشد گر چه خودشان ندانند.

پ.ن. با این اوضاع من نمی دانم قرار است فردا بچه ام را چطور تربیت کنم. به کدام سمت هل بدهم؟