سفر به ولایت عزرائیل . نوشته جلال آل احمد.
* احتمالا ازین به بعد معرفی و نقد کتاب بیشتر باشد.
اگر فکر می کنید قرار است یک سفرنامه بخوانید سخت در اشتباهید.
این کتاب 128 صفحه است. 41 صفحه اول مقدمه ای به درد نخور و بی ربط از شمس آل احمد برادر جلال است برای حجیم کردن کتاب. پر از اسم از شخصیت های بی خود و باخود و دعواها و دلخوری هایشان ازهم که جوان دهه 60 به بعد اکثر آن ها را نمی شناسد. و هیچ نیازی هم به این مقدمه. نبود.
حدود 30 صفحه از کتاب هم نوشته خود جلال بود.
کلی فحش و بد و بیراه و متلک وقت تلف کن در قالب یک بیانیه سیاسی نوشته شده بود. به نظر با اعصاب خرد نوشته است.
جملات طولانی بی سر و تهی که حرف حسابش مشخص نیست.
ادبیات جلال /لااقل در این کتاب/ به شدت وابسته به زمان و مکان است باید در ایران /تهران 1340 آن هم در طبقه روشنفکران تحصیلکرده باشی تا حرف هایش را شاید بفهمی.
ادبیات پر از رمز و راز و کنایه جلال دز این کتاب به شدت آدم را خسته می کند.
حدود 30 صفحه ای هم ضمیمه های کتاب بود که بیانیه های افراد وکشور هاو سازمان در مورد مساله اسرادیل که چیز دندان گیری نبود که این هم ربطی به جلال نداشت.
تمام زیبایی کتاب به بی طرفی نویسنده است ولی در این کتاب نویسنده در هر قسمت از طرفی جانبداری می کند و البته پر از تناقض .
در کل آن 30 صفحه به قلم جلال هم 3-4 تا مقاله بعد از سفرش به اسرائیل است که در این کتاب جمع شده اند و به هم مرتبط نیستند.
در بخش هایی به اعراب تاخته و چه بد تاخته (از موضع بالا - که مثلا فقط من میفهمم) عرب سوسمار خور کمترین اش بود.
در بخش هایی به اسرائیل تاخته و جملات بدیهی که اگر یهودیان را هیتلر سوزانده چرا اعراب یا مسلمان باید جورش را بکشند!!
اگر اسم جلال را از این کتاب بردارید واقعیت این است که هیچ حرفی برای گفتن ندارد(البته از نظر من )
