دروغ چرا ؟ من هیچوقت عاشق نبودم. خیلی کم قلبم متوجه عرش و عرشیان بوده، انچنان که باید نتونستم ارتباط برقرار کنم. خیلی هم تلاش نکردم. چون فضای مسموم اطرافم زیاد بوده، خودم هم پتانسیلش رو داشتم. این قالب روشنفکری لعنتی هم که همیشه مزید بر علت بوده! من خیلی زیارت رو درک نکردم. ارادت و احترام بوده و گاهی قلبم لرزیده ولی اونی که میخواستم نبوده! من تمام تلاشم این بوده که این احساسات رو این عشق الهی رو، این سرسپردگی رو در کتاب ها پیدا کنم غافل ازین که درس عشق در دفتر نباشد. حالا نمی خوام زیاد "ننه من غریبم" بازی در بیارم ولی من خیلی غریبم. از اینجا و آنجا رانده ام. نه آنجایی و نه خیلی اینجایی. کم رنگ و کم بو شده ام.
*نگاهم به زندگی این بوده که دو نفر باید مکمل هم باشند. یه جوری که مثلا من تنبلی می کنم نمازمو نمیخونم یا دقیقا 16.35 دقیقه می خوانم یکی باشه سر ساعت 12 نمازشو بخونه و منم سر وجد بیاره ، یا هی پیگیر باشه که بریم زیارت بریم فلان برنامه شرکت کنیم و متقابلا من. یه جاهایی من خسته و ناامیدم تو دستمو میگیری و یک یا علی دوباره شروع می کنیم و یه جاهایی تو خسته ای من اصلا کولت می کنم و می برم.
* این سال هایی که گذشت خیلی برای من شیرین نبوده، من کلا زیاد شیرینی رو درک نمیکنم! اصلا نمی دونم یعنی چی! این 5-6 سال اخیر من از خیلی جمع ها فاصله گرفتم، واحد اندازه گیری عمق دوستی هام به میلیمتره ، چرا که میترسیدم از خدا دورتر بشم از صراط مستقیم دور تر بشم. ولی حالا به شک افتادم ، دچار احساس تناقض شدم ! که آیا واقعا دلیلش این بوده ؟ اگه دلیلش این بوده چرا حرکت صعودی من شروع تر نشده ؟! پس چرا انقدر ماستم؟
موجودات بزرگ موجودات ریز را نمی توانند ببینند یا اگه ببیند خیلی ریز می بینند به طوری که ممکنه خواسته یا ناخواسته لهشان کنند. موجودات ریز فقط هم اندازه های خودشان را می بینند -اگر ببینند- و موجودات بزرگ رو خیلی بزرگ و فراتر از ابعاد شناخته شده شان می بینند.
این اقتضای طبیعت و زندگی است.
