بالاخره بعد از مدتها می خوام بنویسم.

این روزها واقعا وقت کمی دارم. جهاد که هر روز باید بروم. 3-4 روز در هفته هم به مجموعه قبلی می روم و ساعتی کار میکنم. حتی جمعه ها و عید هم سرکار می رفتم. روزای تعطیل هیچ کس دفتر شرکت نبود و من تنهای تنها.  شنبه ها بعد از جهاد یک کلاس تکنیک های بازاریابی و فروش هست که می روم. کلاس جالبی است، من قبلتر ها خیلی اعتقادی به تبلیغات و بازاریابی و تکنیک های فروش نداشتم و حتی گارد داشتم ولی حالا ظاهرا عوض شده ام. شاید تعدیل شده ام. شاید هم استحاله! همین روزهای شنبه بعد از کلاس بازاریابی (دلیل شرکت من در این کلاس رایگان بودنش هم هست) برای بچه های مسجد یک سری کلاس های تربیتی داریم به اسم حلقه صالحین!! البته بیشتر به زو و فوتبالدستی و پینگ پونگ و کشتی کج می گذره. ما هم بعضی وقتها یک حرفایی میزنیم!

یک شنبه ها تا 12 جهادم و بعد تا 6-7 بعد از ظهر آن کار دیگر می کنم! دوشنبه تا 4 جهادم بعد 2 ساعتی کنار بانو هستم حدود6 یک کلاسی هست برای مربی ها. بدک نیست. حداقل برای خودم و تربیت بچه خودم یک چیزهایی یاد میگرم. ولی در کل کار تربیتی در تهران خیلی سخت شده. همین استاد می گفت. که در شهرستان با 2 حرکت می توان 200 نفر را جذب مساجد کرد ولی در تهران با 200 حرکت 2 نفر به زور جذب می شوند. تهران جای خیلی بدی شده، دخترهای راهنمایی هم حالا دوست پسر دارند و آنهایی که ندارد یا خیلی امل اند یا قیافه خوبی ندارند. البته خدا رو شکر پدر و مادر ها هم خیلی بی غیرت شده اند. از پدر و مادری که خودشان هم با رابطه دوستی ازدواج کرده اند انتظار زیادی نمیرود. حالا همین که با هم ازدواج کرده اند جای شکرش باقی است. مشکلات که یکی دو تا نیست. از دوستان هر از گاهی خبر می رسد که نرخ طلاق بین افراد مذهبی و مسجدی و هیاتی هم زیاد شده است. این ناراحت کننده است.

سه شنبه ها مثله یک شنبه هاست. چهارشنبه ها هم بعد از جهاد کلاس تدبر می روم. کلاس خیلی خوبیست، استاد باصفایی دارد. ادم غبطه می خورد به این آدم ها.